Dit is een herinnering aan de gouden tijden voor EMPO in Vorden, gemaakt in de kringloopwinkel 'de Werf', dat eens de werkplaats was van de fabriek. Zij maakten behalve fietsen en bromfietsen ook naaimachines en stofzuigers van 1904 tot 1979. Op deze collage is de EMPO Carley te zien, een charmant vehikel dat ook in het bezit was van Drikus Veer die zich ooit de 'Tijger van Borculo' noemde.
Dit is het nieuwe betonnen paaltje aan de Oude Vordenseweg / Larenseweg wanneer je fietst over de zandweg, die verboden is voor auto's. De afbeelding is een beeldmerk gebruikt voor Vorden: een haas met een trans er onder, of moet ik zeggen: een kasteel? Het ziet er wel 'snel' uit, van opzij is er een hoek gemaakt van 45 graden (gok ik) en het is van boven ruw beschilderd met wit, hoe dat gaat in de praktijk is nu al te zien: modderspatten met Achterhoekse zandgrond. Overigens zijn ook nog de oude VRIGA paaltjes blijven staan, dat is een merkwaardige combinatie. VRIGA betekent: Vereniging Rijwielpaden In de Gelderse Achterhoek.
In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.
De bascule
In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.
De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.
Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.
Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.
De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.
Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.
H.H. ter Balkt
Er staan hekken voor het café, de deur staat open, bouwvakkers timmeren en zagen erop los en ze bouwen een heel nieuw gedeelte aan de linkerkant van het pand. Wat gaat er gebeuren met Café L’Amérique? indebuurt ging op onderzoek uit.
Eerst even terug in de tijd. Lekker toepasselijk, op een café waarvan het uiterlijk én de binnenkant in 26 jaar tijd niet veranderden. De gevel met daarop café-biljart, het interieur, de bar; zelfs de jas van voormalig uitbater Carl Bonatz hing tot voor kort nog aan de kapstok. Carl kwam in 1996 plotseling te overlijden en sindsdien was alles aan Café L’Amérique onaangeraakt.
Eén en al nostalgie, dus. Veel Arnhemmers lieten zich daar door inspireren. Waaronder Matty Maas, die in het najaar van 2021 verschillende mensen fotografeerde in de karakteristieke setting van het café. ”Er waren veel geïnteresseerden. Ik portretteerde binnen een paar maanden meer dan zeventig groepen. Ik vroeg de mensen een kort verhaal te schrijven passend bij hun foto. Daar kwamen veel ontroerende en bijzondere verhalen uit.” Matty bundelde haar foto’s in combinatie met de persoonlijke verhalen in een boek.
De fotograaf vertelt dat de aandacht voor Café L’Amérique de afgelopen maanden veel los maakte bij Arnhemmers. ”Ik sprak met de projectontwikkelaar die nu bezig is met de verbouwing. Hij vertelde me dat veel mensen graag willen dat het behouden blijft.”
