Villa Mondriaan

   
    Deze ‘kledingstukken’ met Campbell soepblik etiketten en een Mondriaan hangen in ‘Villa Mondriaan’ te Winterswijk, een door koningin Beatrix geopende galerie over het vroege werk van Mondriaan, zoals zij zelf zeggen ‘waar het allemaal begon’, de waard bracht een bezoek.
    Hoewel het museum pas recent geopend is, is de Villa al langer een
begrip in Winterswijk. Dit is echter niet altijd het geval geweest. In 1982 dreigde het toen zwaar verwaarloosde pand zelfs gesloopt te worden. Jan en Elizabeth Nijhuis wisten dit te voorkomen. Zij kochten en renoveerden de villa aan de Zonnebrink en vestigden er ‘Galerie Mondriaanhuis’.
    Bij Elizabeth speelde al langer het idee om op termijn in de Villa een aan Mondriaan gewijd museum te beginnen. Dankzij de inzet van de burgers van Winterswijk en met steun van de gemeente en provincie wordt museum Villa Mondriaan in 2013 gerealiseerd. Wim van Krimpen (oud-directeur van het Gemeentemuseum Den Haag en de Kunsthal in Rotterdam) werd aangetrokken als directeur en met steun van een mecenas werden de Villa en de twee naastgelegen panden aangekocht en grondig verbouwd. Villa Mondriaan werd op 21 mei 2013 geopend door Prinses Beatrix.

Zwembord

foto: Hendrik Radstaak

Laat op een nazomerdag kwam de waard aan bij het zwembad, hij wilde zich verschonen en dit leek hem de beste oplossing. Hij zette zijn bromfiets neer op de parkeerplaats en ging naar binnen. Hij zei: "Ik wil slechts een eenvoudige koffie", maar men had al gezien dat hij niet tot veel meer opnemen in staat was. Men verzocht hem naar boven te gaan, daar was een restaurant. Hij bestelde nog eens hetzelfde en nam er ook een huisgebakken stuk appeltaart bij. Buiten zeeg hij neer in een hoek van de 'lounge', dat is zo'n plek waar wat jongeren graag rondhangen, maar nu was er niemand. Hij keek uit over het bijna rimpelloze badwater, waar hij twee van deze borden zag. Verboden te wandelen voor heren met bolhoed en wandelstok, maar aangezien hij geen van beide had, negeerde hij dat en maakte een wandeling over de springplanken. Later zei hij tegen de ober dat hij bijna een duik genomen had, hij was ervoor gekleed in een watervaste jas, de man grijnsde wat en ging verder met het poetsen van zijn wijnglas.

Uitspanning

foto: Anton Radstaak

Bij het NS station Winterswijk staat een huis verkleed als uitspanning. Zijn bewoner spot met de smaak van de burgerij en haar normen en waarden. De nationale driekleur toont de verscheurdheid van het land, het hier populaire bier van de Grolsch fabriek is verruild voor Carlsberg en er wordt met een mattenklopper steun betuigd aan het Simplistisch Verbond. Ook is geprobeerd kunstobjecten te maken van gevonden voorwerpen, boven het uithangbord lijkt een olifantssnuit te hangen. Het kan zijn dat hier iemand woont die de jaren '60 van de vorige eeuw hoog wil houden. De raamsticker '65 blijft 65.nl' krijgt in dat geval een bijzondere betekenis. De zwervende waard van het café in Kleindochteren loopt naar het perron van het ooit zo belangrijke station. Misschien -denkt hij- is de Carlsbergdrinker wel de man die hij hier eens hoorde foeteren in zijn mobiel: "Komediant!, ik zeg komediant da'j der bunt!!". Zijn gedachten worden overschreeuwd door een dienstmededeling van de NS: "...door een seinstoring op het baanvak zal de trein een vertraging hebben van tenminste een kwartier en zullen sommige treinen zelfs uitvallen". Er is nog een ontsnappingsmogelijkheid: er vertrekken ook treinen in de andere richting. Helaas niet meer naar Borken in Duitsland, dat had hij wel eens willen beleven...

Licht

Camera en de waard lopen door de Gasthuisstraat te Winterswijk (Gld.) en zij zien het Licht. Het wordt verhandeld en geadviseerd door HW.
“Wie is HW” peinst hij, terwijl de zon over zijn schouder meegluurt.
Het licht wordt hier geadviseerd in dienst te treden van de Handel, teneinde zijn curve omhoog te stuwen, ofschoon het eveneens zou kunnen werken voor de Wetenschap. Over het merk dat het licht verhandelt gaan de beginletters schuil van Henk Walvoort, die hier al zijn ervaringen met licht etaleert.
De waard denkt aan zijn clientèle die op zijn vrij genomen middag thuis voor het raam zitten kijken naar de boten die voorbijgaan over het kanaal. Hebben zij oog voor het licht dat over hun schouders meegluurt uit een heel licht bewolkte middag? Of zouden ze liever aan de tap zitten bij zijn café en zwetsen over alles wat het geval is, over de snelheid van het licht en die van de trage boten op het kanaal en hoe ze die overeen zouden kunnen laten komen: een vrachtboot die met bijna lichtsnelheid over de vaart raast.
Hij gaat weer verder in de uitgestorven straten van de plaats. W. De schaduw die hij werpt wordt langer, de tijd die hij doorbrengt in dit oord wordt alsmaar korter. De waard besluit iets in te gaan nemen bij een café. Café De Kerk schenkt een royale vieux, die de man uit Kleindochteren lekker opwarmt. Hij krijgt zowaar een goed humeur en hij leest in de De Stentor een uitdrukking die hij nog niet kende: HET HOKSENBARGSE KEARLTJEN HEF UM TE PAKKEN. Dat betekent dat het een lui mannetje uit Haaksbergen is (dat daar zit te zuipen).