Avtobus in Ukraïne

Café Radstaak was in de stad Lviv (Ukraïne) en zag daar achter een hek deze bus. Wij waren verbaasd die daar te zien: nu ook al in deze oorden? Waar moet dat heen, wij kunnen het niet bijhouden, al die optredens... Op een dag volgt Het Grote Niets, zoals beschreven in het gedicht 'Testament' van Shevchenko, de dichter van de Ukraïne.

Testament (Zapovit)

When I am dead, bury me

In my beloved Ukraine,

My tomb upon a grave mound high

Amid the spreading plain,

So that the fields, the boundless steppes,

The Dnieper's plunging shore
My eyes could see, my ears could hear

The mighty river roar.


When from Ukraine the Dnieper bears

Into the deep blue sea

The blood of foes ... then will I leave

These hills and fertile fields --

I'll leave them all and fly away

To the abode of God,

And then I'll pray .... But till that day

I nothing know of God.


Oh bury me, then rise ye up

And break your heavy chains

And water with the tyrants' blood

The freedom you have gained.

And in the great new family,

The family of the free,

With softly spoken, kindly word

Remember also me.

Taras Shevchenko
25 December 1845, Pereiaslav
Translated by John Weir, Toronto, 1961

Stembus

Aan het einde van een spannende verkiezingsdag kwam als een Deus Ex Machina deze bus Kleindochteren binnen rijden en stopte bij Café Radstaak. De dichteres en conductrice Ria Moons stapte uit en droeg het volgende gedicht voor:


Instituut voor praktische poëzie

we rijden rond en zien
in alles poëzie
een sprietje gras,
een vergezicht
dat inklinkt
tot gedicht

zo krijgen alle dingen
hun welverdiende waarde
wat groot is
wordt klein, wat klein is
veert op
zo zetten wij de wereld
op zijn kop.

© Ria Moons

Voertuig

afbeelding: Trigger Technics BV.

De morsige waard wreef zich de ogen uit: wat kwam daar nou aan? Een knalgele driewieler met twee inzittenden bewoog zich voort langs het kanaal en sloeg af richting Kleindochteren. In het voorbijgaan kon hij nog net een opschrift lezen: HiPP, Het instituut Praktische Poëzie. Verbaasd keek hij de twee na, dichters op maandagmiddag in Kleindochteren, het minst poëtische tijdstip van de week in het gehucht. Gingen zij daar iets aan doen? Een voordracht bij de Dochterensebrug of een andere plek in het gehucht? Hij krabde zich op het kalende hoofd, sjorde aan zijn bretels en zette zich weer aan het raam bij een tafeltje met de De Stentor. "Het is misschien wel een handig ding, zo'n scootercar", dacht hij, "je hebt nog bekijks ook". Hij maakte er een notitie van in het kladblokje met de naam 'bedrijfsplan Café Radstaak' en zuchtte eens diep...