In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.
De bascule
In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.
De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.
Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.
Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.
De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.
Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.
H.H. ter Balkt
