Slootmotor

Slootmotor

Plotseling kwam een in een blauwe overall geklede man voorbij brommen en maakte zich op om in het water te gaan, neen, hij ging erin, zonder te aarzelen en dook onder, je kon hem nog wel zien drijven terwijl het brommertje een hoog klinkend geluid maakte. Het rivierwater was bij New York en tamelijk breed, de man keerde halverwege om en was nog steeds onder water, hoe houdt iemand het zo lang uit, dacht ik. Tenslotte kroop hij weer aan land en rustte uit bij een bank, terwijl je zijn rood aangelopen motor van binnen kon bekijken, je zag iets gloeien dat leek op een Wankelmotor, een turbineblad in een ronde kamer, de geweldige hitte straalde op mij af.

Christo

 

Op een lome zondagmiddag zag ik deze Christo, waarvan ik niet weet wat erin zit, het plastic was te ondoorzichtig. Architect en kunstenaar Christo is op 84-jarige leeftijd overleden. Hij was met name bekend vanwege zijn inpakkunst: zo pakte hij in 1985 de Pont Neuf in Parijs in. Hetzelfde deed hij in 1995 met de Rijksdag in Berlijn. Deze stond aan de Nengersteeg bij Laren (Gld.)

'n Octagon

 

 

 

Een achtkantige tuintafel waarvan twee latten op de bovenkant verdwenen zijn door de Kaken van de Tijd. Achter het tafeltje rijdt een trein, in Blauw en Wit, twee keer per uur door het landschap buiten Eefde. Het blauw-witte design is in samenwerking met de opdrachtgevers ontwikkeld en sluit aan bij de huisstijlen van de provincies Overijssel en Drenthe en bij de huidige bussen die in het gebied rijden. Het overige materieel van Arriva heeft de huiskleur rood-wit. 

Nabij de tuin stond het voormalige landhuis Het Elze, een landgoed in Eefde dat lag aan de kruising van de Elzerdijk en Wagenvoortsdijk. Het huis is in 1945 afgebrand doordat het werd getroffen door een verdwaaldeV1-raket (mogelijk gelanceerd van een van de lanceerbanen verscholen in de bossen bij Joppe). Sindsdien is er alleen een poort waar eerder de deur stond om het landgoed te herdenken, een verwaarloosde tennisbaan, een bruggetje, en een vijver. Het huis stond aan de rand van een bos.

Lorem ipsum

Dit was het papier (eigenlijk kunststof), waarin de bitterballen lagen. Het viel mij op dat in de tekst een soort Lorem ipsum gebruikt was, hier cras non ipsum geheten, (nog onzinniger...).

De woorden van het Lorem ipsum vinden hun oorsprong in De finibus bonorum et malorum (Over de grenzen van goed en kwaad) van Marcus Tullius Cicero uit 45 voor Christus. In alinea 1.10.32 van dit boek staat de volgende zinsnede:

[32] ..., neque porro quisquam est, qui dolorem ipsum, quia dolor sit, amet, consectetur, adipisci velit, sed quia non numquam eius modi tempora incidunt, ut labore et dolore magnam aliquam quaerat voluptatem.

Lorem ipsum is een deel van dolorem ipsum, wat "pijn zelf" betekent. In de Loeb Classical Library editie van De Finibus uit 1914 eindigt de tekst op pagina 34 met "Neque porro quisquam est qui do-" en start op pagina 36 met "lorem ipsum". Dat suggereert dat de laatste pagina daarvan het begin van de opvultekst is. Richard McClintock, van Hampden-Sydney College, is diegene die de bron achter deze opvultekst ontdekte.

Boekenkast

Ter hoogte van Geesteren kwam ik deze boerenkar tegen, die een boekenkast bevatte genaamd Kastje. De inhoud was niet spectaculair, de kar wel: authentiek met houtworm (behandeld...). De kar was vastgezet tegen ontvreemding. Het enige minpunt was het dak van golfplaat, ik meen dat het langzaam verboden is.

 

Parkeren

Het is niet belangrijk: hoe ik een P+pictogram kocht en op de verpakking deze voorstelling zag. Hoe een klant de P ziet bij een afstand van 8 m. Merk op dat hij een beetje achterover leunt en na 8 m niets meer kan zien van het bord dat 23x33 cm groot is... Of toch wel: bij mij was de afstand vele malen groter! Overigens heb ik de tekst PARKING eraf gezaagd, die leek mij overbodig, omdat er weinig Engelstaligen komen parkeren.

 

Münch in Warnsveld

 

 

 

 

Een verrassing: Münch by Meesters in Warnsveld, daar kan meer achter zitten. De beroemde Duitse motorfietsenbouwer is ook een fascinatie van Erik Meesters uit die plaats.
Als Erik Meesters op jonge leeftijd een Münch Mammoet ziet, is hij meteen verkocht. De Warnsvelder (55) heeft duizenden uren gestoken in zijn boek Mit Herz und Seele, over de motoren van de Duitse constructeurs Friedel Münch en Helmut Fath. Het boek is onlangs in het Engels verschenen. ,,Je kan wel zeggen dat dit mijn levenswerk is.’’ Meer over zijn werk kunt u hier lezen.

Dichtersbankje

 

 

Onderweg naar Laren (Gld.), op de weg Brenschutte, zag ik dit bankje, gemaakt van twee strobalen en twee rugleuningen, compleet met witte vuilnisbak. Het lekkers van de koe is te verkrijgen via een hut met zacht zoemende elektromotor, nog net in beeld rechts...

 

Bedekt...

 

Gezien in het Kurhaus Kleve: een Gilera met 'stroomlijn' uit textiel, beide hebben hun beste tijd gehad. Het was een aanleiding voor het tonen van een reeks kleurige kleden die aan de muur hingen en uitliepen op een vloer.
De foto is van J.P. Spazzavento uit Pistoia in 1974.

Turbine

 

Op een zaterdag waarin Charles III gekroond werd maakte ik een tocht naar Markelo van 33 km vice versa en zag ik op de weg naar Exel dit bord: wij willen hier geen windturbines. Helaas kun je vanaf dit punt wel de zendmast zien van Markelo, die toch wel groter is. Eens kijken wie hier tegen te hoop liepen...
"De bouw van de televisietoren verliep niet geheel vlekkeloos, dat ook nu nog steeds is terug te zien. Toen de bouw van de toren op ongeveer een kwart van de uiteindelijke hoogte was gebouwd bleek het gebouw circa 23 centimeter uit het lood te staan. De bij de bouw gebruikte glijbekisting bleek niet goed te functioneren. De bouw werd stilgelegd totdat het probleem werd opgelost, waarbij de bouwfout nog steeds herkenbaar aanwezig is".
Om te spreken zoals de Aartsbisschop van Canterbury: "Amen".

Koningsdag

 

 

 

 

 

 

 

Hoera, het is Koningsdag en zoals ik Willem hoorde zeggen:... deze dag in Rotterdam was onovertreffelijk! Met deze taalfout is hij welkom in het Kleindochterens café! Wij zullen hem toezingen in het dialect, dat zal hij wel verstaan, het schijnt dat hij ook Maastrichts kan spreken:

Achterhooks volkslied

't Gif moar ênen Achterhook,

Den Geldersen, den echten,

't Land, woar onze wêge stond,

Op eeuwenolden Saksengrond,

Woar w' altied an zôlt hechten.

Doar bu' we rech in onze schik,

Zo as nen snook in 't water,

Doar he we pretkes, meer as zat,

Doar sprèke wiej ons eigen plat

En reurt geduch den snater.

Doar kö'we kuiern wied in 't rond

Deur donk're busk' en heide,

Langs wège, woar den broambos bleujt,

En essen, woar de rogge greujt,

Of dwars deur greune weiden.

Doar völt de tied ons nooit te lank,

Al bu' w' ok mangs allene,

Doar sprèèkt de dinge langs den weg,

Doar is van all's te zéne,

Ne kezz' link nog, den ons wat zeg.

Doar ligget tussen 't greune holt

Kastele nog te dreum'ne

En dörpkes, woar ne mölle dreejt

Boerd'riejkes, woar ne hane kreejt

Biej naam, as 't mot, te neumne.

Doar stêêt ok Almens karksken nog

Van Starink – dat mo'j weten –

Doar is 't nog kaarmse in Terborg,

Doar hef den spölman nog de zorg

Van olds biej 't voggelschêten.

Doar sprek zo mennig städken ok

Nog van vergangen tieden.

Do hier in 't land de viejand lag

En 't eigen arme veurgeslach

Verkwam in bitter lieden.

Wat genk 't er hèr um Bredevoort!

Wat kon 'n z' op Grolle beuken!

Dat stêêt nog in 't geschêêd'nisbook,

Dat Deutekom en Lochem eook,

Joa, joa, doar kon 't ok speuken.

Joa, 't gif moar enen Achterhook,

Den Geldersen, den olden,

Den wiej bewaart as kost'lijkst pand,

Ons wondermooie Saksenland,

Woar w' altied van zölt holden.

 

Bernhard Stegeman

 

EMPO

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit is een herinnering aan de gouden tijden voor EMPO in Vorden, gemaakt in de kringloopwinkel 'de Werf', dat eens de werkplaats was van de fabriek. Zij maakten behalve fietsen en bromfietsen ook naaimachines en stofzuigers van 1904 tot 1979. Op deze collage is de EMPO Carley te zien, een charmant vehikel dat ook in het bezit was van Drikus Veer die zich ooit de 'Tijger van Borculo' noemde.

VRIGA paal nieuw!

 

Dit is het nieuwe betonnen paaltje aan de Oude Vordenseweg / Larenseweg wanneer je fietst over de zandweg, die verboden is voor auto's. De afbeelding is een beeldmerk gebruikt voor Vorden: een haas met een trans er onder, of moet ik zeggen: een kasteel? Het ziet er wel 'snel' uit, van opzij is er een hoek gemaakt van 45 graden (gok ik) en het is van boven ruw beschilderd met wit, hoe dat gaat in de praktijk is nu al te zien: modderspatten met Achterhoekse zandgrond. Overigens zijn ook nog de oude VRIGA paaltjes blijven staan, dat is een merkwaardige combinatie. VRIGA betekent: Vereniging Rijwielpaden In de Gelderse Achterhoek.

Zondagmiddag

 

 

Op een koude zondag in februari zat hij wat te werken met de muziek van DylanRadio.com op fluistertoon, zodat hij hem alleen kon horen mompelen in een interview. Het ging over Blind Willie Mc Tell, een blueszanger over wie Dylan ooit zei dat het de beste zanger was die hij kende.
Had in het verleden een lp van de man met zijn eigenlijke naam: William Samuel McTier, 5 mei 1898 - 19 augustus 1959, stierf aan een hartaanval. Dylan schreef over 'Broke down Engine', dat het nummer een meesterstuk was over "it's about Ambiguity, the fortunes of the privileged elite, flood control—watching the red dawn not bothering to dress".
Uit de 'Mr. Tambourine Man' koelkast pakt de waard een blik bruin bier, zijn favoriete drank en drinkt het langzaam op, in een zondagmiddag tempo, denkend aan de merkwaardige lichte stem van de donkere zanger.

Nescio

foto: Ruud Mulder

 

Op 4 februari zag ik deze vrachtboot bewegen over het Twentekanaal met de naam Nescio. Meestal hebben ze namen die samentrekkingen zijn van man en vrouw of iets uit de oudheid of de techniek.
Maar deze eigenaar vond de naam Nescio geschikt voor zijn werk: het brengen van grint? naar het Oosten.
Het kan zijn dat hij deze regels had gelezen: In het bij leven ongepubliceerd gebleven romanfragment verhaal ‘De voetreiziger’ (1898) is Lodewijk aan het zwerven en een bijzonder verlangen maakt zich van hem meester: ‘Hij wenschte een machine te zijn, een stoomkraan, die nuttig is en er geen idee van heeft hoe hij zich zou vervelen als er hersens zaten op de plaats waar de ketting loopt over ’t katrolletje, hoog in de lucht aan het einde van de hefboom’.
Is dit verlangen om ‘een machine te zijn’, ‘geen ziel’ te hebben, aanwezig in de drie latere verhalen van Nescio? Is die machine, die geen ziel heeft een geen verveling kent maar ìs, dan de kleine sleepboot die optornt tegen de macht van de herhaling én in die ongelijke strijd geen ontmoediging kent?

 

Mulciber (of Vulcanus)

Dit is de uitgedoofde vulkaan Mulciber in de Noordzee, 3300 meter onder de zeebodem, die hier 40 m diep is. Enkele kilometers ten zuiden hiervan ligt de Off Friesland North-scheepvaartroute. Het dichtstbijzijnde herkenningspunt op het wateroppervlak is de NAM 28-boei, zo'n 10 km ten oosten.
Op 9 mei 2020 werd dit wereldkundig gemaakt door de Geologische Dienst Nederland, onderdeel van TNO. Ik heb de afbeelding bewaard omdat ik het zo'n mooie grafische voorstelling vond en uit verbazing dat Mulciber actief was in het late Jura en vroege Krijt, zo'n 150 miljoen jaar geleden.
 

Bascule

In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.

De bascule


In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.

De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.

Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.

Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.

De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.

Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.

H.H. ter Balkt