In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.
De bascule
In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.
De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.
Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.
Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.
De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.
Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.
H.H. ter Balkt
Er staan hekken voor het café, de deur staat open, bouwvakkers timmeren en zagen erop los en ze bouwen een heel nieuw gedeelte aan de linkerkant van het pand. Wat gaat er gebeuren met Café L’Amérique? indebuurt ging op onderzoek uit.
Eerst even terug in de tijd. Lekker toepasselijk, op een café waarvan het uiterlijk én de binnenkant in 26 jaar tijd niet veranderden. De gevel met daarop café-biljart, het interieur, de bar; zelfs de jas van voormalig uitbater Carl Bonatz hing tot voor kort nog aan de kapstok. Carl kwam in 1996 plotseling te overlijden en sindsdien was alles aan Café L’Amérique onaangeraakt.
Eén en al nostalgie, dus. Veel Arnhemmers lieten zich daar door inspireren. Waaronder Matty Maas, die in het najaar van 2021 verschillende mensen fotografeerde in de karakteristieke setting van het café. ”Er waren veel geïnteresseerden. Ik portretteerde binnen een paar maanden meer dan zeventig groepen. Ik vroeg de mensen een kort verhaal te schrijven passend bij hun foto. Daar kwamen veel ontroerende en bijzondere verhalen uit.” Matty bundelde haar foto’s in combinatie met de persoonlijke verhalen in een boek.
De fotograaf vertelt dat de aandacht voor Café L’Amérique de afgelopen maanden veel los maakte bij Arnhemmers. ”Ik sprak met de projectontwikkelaar die nu bezig is met de verbouwing. Hij vertelde me dat veel mensen graag willen dat het behouden blijft.”
In de Kunstvereniging zag ik deze video, ik moest denken aan het Station Diepenheim. Dat bestaat nog steeds, ik dacht dat het verdwenen was in een afbraak uit de jaren '90. De beamer die het toonde stond dichtbij het projectievlak en toch was het beeld rechthoekig, een vondst van de moderne electronica (ik kan het niet meer bijhouden...). In het gastenboek had ik willen schrijven dat ik het een goede video vond, maar het was helaas een boek zonder pen. Maar nu komt het er toch van, alle eer aan Alle Jong. Voor dat ik binnen ging dacht ik even dat alle kunstenaars die jong waren getoond zouden worden, (zo begint Alzheimer, vermoedelijk).
Bij hetzelfde pand keek ik naar binnen (als Schallmaier adept) en zag de vorige eeuw in de kachel en de tegels erachter, met mooie voorstellingen er boven, die de zonneschijn niet toeliet. Het witte raster over het raam is van plak plastic, dat het geheel bedierf.
