AUTOBUS-STOPPLAATS

 

Van alle plaatsen was Breedenbroek het onbekendst voor de zich gammel voelende waard. Toch vertrok hij hijgend op zijn Kreidler naar dat oord, ver weg van zijn geliefde plek in Kleindochteren.

Steenkoud kwam hij aan bij de startplek van het Middewinterstappen, maar halverwege begaf hij het fysiek op deze stralende dag. Hij slaagde er nog in deze foto te maken van de 'Autobus-stopplaats Breedenbroek', een verlaten pand, alvorens hij ter neer zeeg bij de warme kachel.

Lachgas

 De (brom?)fiets van een onbekend merk siert deze pagina, gestuurd door Ab T. Wij weten niet wat het voor blok is, maar de cilinder en de bovenliggende nokkenas zijn van eigen makelij, net als de achtervering. Het balhoofd zit in de benzinetank gelast, ook bijzonder.
En ziet men daar niet een lachgascylinder onder het zadel? Het zal een asfaltstrepen trekkende motorische ervaring zijn geweest, maar dat is nu voorbij, getuige de platte achterband. Het geheel doet een beetje denken aan de schepping van de jonge waard, die bezig was een ander blok te bouwen in het Batavus frame. Eigenlijk was het al zover, maar de boze Hermandad kreeg er lucht van en hij moest het blok inleveren, ten name van de koningin, die ook daar de boel bestierde.
Het ontzielde frame sierde nog een tijdlang zijn sleutelplek ‘Het Ovenhuisje’ waar ooit de vader van de waard in een welwillende bui een werkbank had getimmerd. Daarna verloor hij zijn object uit het oog om andere interesses te volgen, zoals popmuziek. Een tijdlang bewoog hij zich voort op een Solex, maar daar schaamde hij zich eigenlijk voor. Uiteindelijk verkocht hij de bromfiets aan de jongen met wie hij leuke grappen bedacht op de school waar hij zat, tot ongenoegen van de leraren.

Bob Dylan in Vroomshoop

 

Bob Dylan in Kleindochteren bij Café Radstaak, dat zou wat zijn, bedacht de waard boven zijn tapkast. Hij zat te denken aan een standbeeld, iets in deze geest, met weggelaten lichaamsonderdelen. Vooral zijn haar vond hij een briljante vondst: krullend haar overal op zijn gezicht. Hij keek naar het trottoir voor zijn kroeg, er leek hem plek genoeg voor dat standbeeld van de zanger.
Nu eerst maar eens kijken of er plaats is voor in Kleindochteren in die ‘Never Ending Tour’ van hem. Misschien als hij langskomt onderweg naar Zweden, waar hij de Nobelprijs zal ontvangen...

Diskettetafel

 Al lang was de waard toe aan nieuw meubilair. Hij ging er eens op uit om in de IKEA winkel te Hengelo iets te ‘scoren’, zoals dat in modern ‘gebruiks’ Nederlands heet.
Na lang zoeken vond hij dit tafeltje, genaamd ‘floppy disk’, maar dat was eigenlijk een verkeerde naam, bedoeld voor een nog oudere versie, die je helemaal kon buigen. Hij was er blij mee en propte het nieuwe stuk huisraad voor de ‘vaste jongens’ in zijn aftandse geleende Opel. Onderweg naar zijn café aan het Twentekanaal keek hij nog eens liefkozend om naar zijn ‘Diskettetafel’, die hem herinnerde aan alle Apple’s die hij versleten had, zoals een LC II, een 8100, een grijze G3, de blauwe G3, de G4 met Mirrored Drive Doors, de G5 en dan de MiniMac, plus de blauwe iMac.
Bovendien had hij nog een heel Apple museum, bestaande uit een Quick Take 100, Quick Take 200, Apple IIe met monitor, een Plus, eMate 300, een Powerbook G3, Studio Display, iBook, Airport Base Station, Apple Pro Speakers, AppleDesign powered speakers, Color Onescanner, Laserwriter 8500, Color Stylewriter 2200, Personal Laserwriter 320, Duodock, iPod met scroll wheel, MessagePad 120, in deze willekeurige volgorde. Hij laat het verder over aan de kracht van uw verbeelding, wat hij met deze dingen allemaal had kunnen doen...

Heuvel in de Hemel

    De Lenderinksteeg is een stoffige zandweg in Laren, waar de slecht geklede waard uit het nabije Kleindochteren overheen bromde. Daar staat tegenwoordig een bankje van de Lions Club Lochem, gewijd aan Meester H.W. Heuvel, een schrijver over deze streek. Op de rugleuning staat een tekst van hem: ‘Ik wil graag naar de hemel, maar die moet dan wel lijken op de Achterhoek’. De waard grijnsde breed in zijn godhelm...
Meester Heuvelstraat. Zo gaat de nieuwe straat op het nieuwbouwplan van het voormalige terrein van bosbouwbedrijf Mensink in Gelselaar heten. De naam is een eerbetoon aan meester Hendrik Willem Heuvel, hoofd van de lagere school in Gelselaar van 1890 tot 1901. Heuvel behoorde samen met meester H.J. Krebbers en G.A. van der Lugt tot de drie schrijvende meesters, die het dorp kende. Voor deze drie meesters is in 2009 op de hoek van de Schoolstraat en Dorpsstraat een bronzen beeld geplaatst.
In Gelselaar is al een straat naar Krebbers genoemd en de school draagt de naam van meester G.A. van der Lugt. Maar naar meester Heuvel was in Gelselaar nog geen straat genoemd. De gemeente Berkelland vraagt altijd de lokale historische kring om advies bij de naamgeving van nieuwe straten. De Stichting Erfgoed Gelselaar kwam met het idee voor de Meester Heuvelstraat en ook het bestuur van Gelselaars Belang kan zich er in vinden.

Sontagskunst

Op een plein in Delden waar de waard verzeild raakte zag hij deze merkwaardige tekst, gemaakt in de letter Digital. Hij probeerde het te vertalen als: “de hedendaagse kunst is lawaaiig met smeekbeden naar de stilte”. Het leek hem wel een goede vertaling, al was hij het Engels niet geheel machtig. Hij meende ook te weten dat het een tekstregel was van Susan Sontag, de Amerikaanse schrijfster. Eigengereid stapte hij voort in het Deldense straatbeeld, het was maar één hoofdstraat, waar aan het ene eind een café gevestigd was voor de Deldense chique en aan het andere eind het gewone mensencafé.
Daar, in het café voor gewone mensen, ging hij zitten en las De Stentor van het weekend, o.a. met bijdragen van André Manuel, de komische zanger uit Diepenheim. Hij overwoog die te vragen voor een optreden in zijn café aan het Zwolse Kanaal...

Beethoven bij Onweer

 Op de avond van de 27e augustus stapte de waard met zijn beste kleren in de geleende auto om te gaan kijken bij een voorstelling aan de IJssel bij Zutphen, genaamd “Mondschein aan de IJssel”. De waard was niet goed onderlegd in de klassieken, zijn zwaarmoedige hart lag ooit bij de blues. Maar sinds er een “forrie’ had gewoed in zijn brein was hij bekeerd en luisterde naar die muziek, zij het zachtjes in volume.
 De avond vorderde in de voormalige wasserij “De IJsselstroom”, buiten was het lauw te noemen en binnen speelden de pianiste Ineke Hellingman en de cellist Sebastiaan van den Bergh een fraai duet, terwijl een hevig onweer opkwam, zij het wonderlijk genoeg zonder donderslagen. Het was een mooie scène van die twee, met op de achtergrond het weerlichten. De waard keerde na een mooi gesprek met vreemdelingen van de bioscoop Luxor huiswaarts, naar het nabije Kleindochteren en zijn vermolmde café.