De Vliegehoek

foto: Herman Radstaak

Ach, het gehucht Vierakker, dicht bij de Ijssel, daar stikte het zeker van de vliegen. Bij mij gelukkig niet, wanneer ik naar huis trapte van de ULO met een zak diepgevroren vlees. Daar ging het in de kelderkast en tenslotte op ons bord, met aardappelen en vette jus, sjuu moet ik zeggen. Wij aten zwijgend, ik had een hekel aan de vette dingen van het varken dat zijn leven had gelaten voor ons. Ik was een ondankbare klant voor mijn moeder, die zo haar best had gedaan op de maaltijd. Het liefst zou ik opgegeten worden door de God van de Vliegen, als die uit Ekron wilde komen. Maar dat deed hij niet, de God Baal Zebub sliep in de middagpauze en droomde van Coöp. Diepvries 'De Vliegehoek'. Al slapend sloeg hij er een paar weg, glimlachend. Die zijn verpletterd als de vette letter G van de naam die straalt in de namiddagzon.

Oud Roest

foto: Augustus 2010

Tegen het einde der Kunstzinnige Tijden ging hij naar de stad in Hessen om de nieuwste ontwikkelingen te zien in de beeldende kunst. Hij kwam al vroeg aan op het plein tegenover het Fredericianum. Een gedeelte van wat hij zag ging verloren op de stick in de Agfacamera, die zullen we nooit meer zien. Op de de eerste dag ontmoette hij de zilversmid en eigenaar van de oudste toegelaten Kever in Duitsland: Volkswagen, chassis-nr.: 2-00 08032. Dat was nadat hij de hoop roest had gezien, die toch wel indrukwekkend was. Op dag twee had hij meer plezier: in de Neue Galerie zag hij goud van oud, de Volkswagenbus met een grote slee van vilt, vet en lampen die er achter hingen. Verder was er nog een lange vitrine met op stokjes gestoken foto's uit deze eeuw, o.a. de tekst van J.F. Kennedy: "Ich bin ein Berliner". Het werd een mooie dag en hij kwam na een maaltijd met 'lekkere vette dingen' thuis.

Zwembord

foto: Hendrik Radstaak

Laat op een nazomerdag kwam de waard aan bij het zwembad, hij wilde zich verschonen en dit leek hem de beste oplossing. Hij zette zijn bromfiets neer op de parkeerplaats en ging naar binnen. Hij zei: "Ik wil slechts een eenvoudige koffie", maar men had al gezien dat hij niet tot veel meer opnemen in staat was. Men verzocht hem naar boven te gaan, daar was een restaurant. Hij bestelde nog eens hetzelfde en nam er ook een huisgebakken stuk appeltaart bij. Buiten zeeg hij neer in een hoek van de 'lounge', dat is zo'n plek waar wat jongeren graag rondhangen, maar nu was er niemand. Hij keek uit over het bijna rimpelloze badwater, waar hij twee van deze borden zag. Verboden te wandelen voor heren met bolhoed en wandelstok, maar aangezien hij geen van beide had, negeerde hij dat en maakte een wandeling over de springplanken. Later zei hij tegen de ober dat hij bijna een duik genomen had, hij was ervoor gekleed in een watervaste jas, de man grijnsde wat en ging verder met het poetsen van zijn wijnglas.

Electrocar

    De groezelige caféhouder stopte zijn opgevoerde brommer bij een object aan de weg naar Wiene. Een tijdlang bekeek hij het ding, het leek een kruiwagen te zijn. Maar het was overdekt en waarom liep er een slang ergens heen? Na een tijdje besloot de waard uit Kleindochteren dat dit een mobiele
electrocar was, een van de eersten die hij ooit had gezien. hij zou wachten op een test van het apparaat in de De Stentor, eens zien wat de journalist er van vond.
    Na het nemen van een kiekje besteeg hij weer zijn Kreidler en moeizaam zette deze zich in beweging, het was maar een klein zuigertje dat het hele gewicht moest verplaatsen vanaf Wiene.
    Van onze correspondent:
Het vervoermiddel Electrocar is op feestelijke wijze in gebruik genomen.
Wethouder Rijks was uitgenodigd om als eerste plaats te nemen naast Hans Bulsink. Het vervoermiddel kan worden ingezet voor een bezoek aan de huisarts, kerk, kapper en noem maar op. Naast Wiene rijdt hij ook naar Breedenbroek, de Heurne, IJzerlo, Suderwick, de Spork, Anholt en/of Isselburg.
    Gedurende een paar jaar was er al de wens aanwezig voor een vervoermiddel ter overbrugging van kleine afstanden. Iedereen, jong en oud die door een (tijdelijke) beperking problemen hebben met vervoer kunnen er gebruik van maken. Per rit kunnen maximaal drie mensen inclusief rollator of een inklapbare rolstoel vervoerd worden.

Madame

 

foto: Ton Radstaak

In het gebouw van Tricot Winterswijk, u kent het wel, stond op de 9e van de 8e maand deze houtsculptuur. Een dame van zekere leeftijd staat er te pronken met een opzichtige halsketting. Ze is gekleed in een te korte rok en ze kijkt er trots bij, bijna verwaten. Om haar heen hangen ernstige schilderijen, de meeste abstract. In een gesprek met de vrijwilligers denkt er een mij te herkennen, ik beaam het: "Ik ben een dubbelganger!" Als ze mij de naam vertelt zeg ik dat ik hem toe zal roepen in de stad W.: "Hallo, Klein Nibbelink!". Ze kijken wat verbaasd als ik mij naar buiten beweeg, om meer van deze beelden te zien. Dat valt een beetje tegen, ze zijn wat schools vormgegeven. Later kom ik op weg naar het station de dichter Gerbrandy tegen, die op een zware moderne herenfiets zit, het zwart gemoffelde stuur stevig vasthoudend. Ik groet hem, maar hij lijkt mij niet te herkennen van de dichtersmiddagen in B. In de trein maak ik nog een kiek van de overleden dichter Gerrit Komrij, wiens naam op de middelbare school prijkt.

BSA, made in Hengelo (Gld.)

foto: Johan Radstaak

Op zijn zwerftocht door de Achterhoekse dreven kwam De Morsige Waard op het plein van de kerk in het dorp Hengelo G. Daar trof hij deze machine die tegelijk geen machine meer was: een nabootsing, vast verankerd in de betonnen straattegels. De vorige motor was weggehaald door de gemeente en niet vervangen door een nieuwe. Dat zinde de plaatselijke motorische elite niet en zij gingen aan de slag. In meer dan 160 uren bouwden zij deze BSA op, met een echt motorblok. De wielen draaien niet, ze hebben eenvoudige spaken en ook de kettingaandrijving ontbreekt, net als de uitlaatdemper. Verder is het zadel van metaal met een harde rand en zo zijn er nog wel wat onhebbelijkheden.
Maar al met al toch een winstpunt voor het dorp met een hoog motocrossgehalte, met als voorlopig toppunt deze Engelse machine, gemaakt in Hengelo. De waard zuchtte eens diep, trapte zijn Kreidler aan en verdween richting Ruurlo.

meer over Hengelo...

Mamma

foto: Max Dohle

Deze merkwaardige kiek vonden wij op het weblog van Max Dohle: een motorrijder die volgens het bijschrift 'De wind mee' heeft. Een grote schaduw kleeft aan hem (?) en de motor, die vermoedelijk Italiaans (Malaguti?) zijn, het bijschrift luidt 'van Giulia' en dan: 'Por su mano? 'Met de hand'? Hij is uit de valhelmloze tijd, hij rijdt links van de weg. Het is herfst, de TT Assen is al lang voorbij de zon staat wat lager en tijd voor weer een gedicht:

Malaguti

Malaguti, Malaparte

Fahren nicht mehr in der Lage

Motorrad kaputt

Luigi reparieren in Garage

Machen Maschine wieder gut

Malaguti, Malaparte

Malaguti neu in der Keller

verpackt in Karton

nul auf der Kilometerzähler

riechen nach Beton

Malaguti, Malaparte

Antonino Malaguti kam aus Bologna

Maschinenfarbe meistens rot

Curzio Malaparte kam aus Roma

und ist schon lange tot

Malaguti, Malaparte

Malaparte schreiben der Roman 'Kaputt'

heissen eigentlich Kurt Erich Suckert

Italien gestern grosse Ruine

Malaguti morgen gute Maschine.

('Luigi', Gastarbeiter )