Zondagmiddag

 

 

Op een koude zondag in februari zat hij wat te werken met de muziek van DylanRadio.com op fluistertoon, zodat hij hem alleen kon horen mompelen in een interview. Het ging over Blind Willie Mc Tell, een blueszanger over wie Dylan ooit zei dat het de beste zanger was die hij kende.
Had in het verleden een lp van de man met zijn eigenlijke naam: William Samuel McTier, 5 mei 1898 - 19 augustus 1959, stierf aan een hartaanval. Dylan schreef over 'Broke down Engine', dat het nummer een meesterstuk was over "it's about Ambiguity, the fortunes of the privileged elite, flood control—watching the red dawn not bothering to dress".
Uit de 'Mr. Tambourine Man' koelkast pakt de waard een blik bruin bier, zijn favoriete drank en drinkt het langzaam op, in een zondagmiddag tempo, denkend aan de merkwaardige lichte stem van de donkere zanger.

Nescio

foto: Ruud Mulder

 

Op 4 februari zag ik deze vrachtboot bewegen over het Twentekanaal met de naam Nescio. Meestal hebben ze namen die samentrekkingen zijn van man en vrouw of iets uit de oudheid of de techniek.
Maar deze eigenaar vond de naam Nescio geschikt voor zijn werk: het brengen van grint? naar het Oosten.
Het kan zijn dat hij deze regels had gelezen: In het bij leven ongepubliceerd gebleven romanfragment verhaal ‘De voetreiziger’ (1898) is Lodewijk aan het zwerven en een bijzonder verlangen maakt zich van hem meester: ‘Hij wenschte een machine te zijn, een stoomkraan, die nuttig is en er geen idee van heeft hoe hij zich zou vervelen als er hersens zaten op de plaats waar de ketting loopt over ’t katrolletje, hoog in de lucht aan het einde van de hefboom’.
Is dit verlangen om ‘een machine te zijn’, ‘geen ziel’ te hebben, aanwezig in de drie latere verhalen van Nescio? Is die machine, die geen ziel heeft een geen verveling kent maar ìs, dan de kleine sleepboot die optornt tegen de macht van de herhaling én in die ongelijke strijd geen ontmoediging kent?