illustratie: Louis Radstaak
Het verdienmodel Merita op haar beurt bekeek de waard uit haar ooghoeken aan het tafeltje bij het raam, waarlangs een enkel vrachtschip kwam met meestal een vrouwennaam op de boeg geschilderd. "Hij is te oud en te dik", dacht ze "en die neus, dat is werkelijk een kokkerd, nog groter dan het reukorgaan van haar ex-baas en dat mocht er ook zijn!". Sinds ze ergens gelezen had dat Aziaten Hollanders het volk met de lange neuzen noemen was ze er op gaan letten, op het dwangmatige af. Hoewel net als de Schaatsbankier van Westfriese afkomst had ze zelf een grappig neusje boven een grote zinnelijke mond die nu proefde aan de prosecco en het potentieel van de waard die haar zojuist over zijn dichterlijk financieel project had verteld. Hij deed haar denken aan Knippenga, een fantast van het zuiverste water mét charisma. Dat laatste miste deze grove, wat melancholiek uitziende man ten enen male, maar ze dichtte hem een goed hart toe. Hij kwam weer naar haar tafel met een charmante glimlach en een vol glas van het mousserende drankje dat dit jaar zo in was. De waard hief zijn glas schuimend bokbier en zei: "Proost, op uw gezondheid en uw schoonheid!". Merita lachte koket en tikte haar glas tegen het zijne terwijl ze zei: "Santé, op het handelen van de paulianeus en speciaal de uwe!". De waard begreep deze zin niet en lachte maar wat, terwijl hij een duik nam in het kanaalblauw van haar ogen, langs zijn neus weg haar decolleté bestudeerde en haar geur opsnoof. Plagerig tikte ze hem op zijn brildrager en zei: "Draai het nummer 'Money' van Annie Gallup in de jukebox en laten we gaan dansen!". De caféhouder van alle vergunningen was in de zevende hemel...
