Rozen en Motoren

In een schuur achter het café koestert de waard zijn Pegasus: een Ducati 1098. Ter ere van de met de P.C. Hooft-prijs gelauwerde dichter Hans Verhagen heeft hij zijn raspaard uit Bologna bespoten met rozen, een verwijzing naar diens eerste bundel: Rozen en Motoren (1963). Enkele regels:

1)...een nachtegaal in rode sweater,
een bril op wielen,

2)...hoewel in rode sweater & motoren
een vogel van vreemde konstruktie:
zijn veren zijn te zwaar verguld
en ook zijn bril is niet zeewaardig

uit: Hoewel in rode sweater in de cyclus
Het Schrikbewind van Rozen

Racen

Racen met gereedschap over een 'dragstrip', dat is weer eens wat anders dan ons brave 'Gered Gereedschap' in de Praxis. Waar is die slogan "Oh, had ik maar een hamer" gebleven? En Trini Lopez? Voorbij gesneld door andere gebeurtenissen, zoals deze in de USA. Zet je 'Powertool' op de strip, wacht op het groene licht en "IIIIIEEEEEAAAANNNNNGGGG!!!", daar gaat je handcirkelzaag naar een recordtijd. Geen rook, geen vuur, geen vlammen, wel speed. And that's what we need... Mooie illustratie, compleet met mascottebeertje op de motorkap. "Ach juffrouw, gooit u maar vol met 220 volt!" De waard dacht dat er geen 'Powertool Drag Racing' bestond, maar dat is wel degelijk zo. 

Gereedschapskist / Toolbox

In het kanaal tegenover het café dreef deze geblakerde gereedschapskist. Een klant viste hem op en bracht hem naar binnen. De waard stelde vast dat het de kist moest zijn die vorige week verloren werd door de astronaute Heidemarie Stefanyshyn-Piper. Wonder boven wonder overleefde het voorwerp de wrijvingshitte in de dampkring, zelfs de sticker was niet gesmolten. Voorlopig staat hij te pronk op de tapkast, straks bij de trofeeën en NASA heeft het nakijken. Draai het nummer 'Tools' in de jukebox en lees hier het bijbehorende gedicht. "Prosit, Heidi!!"

Roken

De waard van Café Radstaak is een na-oorlogse (WO II) ex-roker en asthma-lijder. Hij heeft in de vorige eeuw nog de trottoirs en stoepranden afgespeurd naar bruikbare peuken om er 'bukshag' van te maken. Soms steekt hij nog eens een dunne sigaar op, die hij de volgende dag dan weer uit moet hoesten in zijn eigen doos. Gezegend zij deze tijd, waarin men virtueel kan roken en anderen presenteren, waar ook ter wereld. Hij opent de geurende doos en zegt: "Geef die man buiten er ook een, hoe heet hij ook weer: Click..., Klik..., Klink geloof ik!" Zijn vette grijns weerspiegelt in de tapkast en de vaste jongens roepen:" OP HET VIRTUELE ROOKVERBOD!!"

Licht

Camera en de waard lopen door de Gasthuisstraat te Winterswijk (Gld.) en zij zien het Licht. Het wordt verhandeld en geadviseerd door HW.
“Wie is HW” peinst hij, terwijl de zon over zijn schouder meegluurt.
Het licht wordt hier geadviseerd in dienst te treden van de Handel, teneinde zijn curve omhoog te stuwen, ofschoon het eveneens zou kunnen werken voor de Wetenschap. Over het merk dat het licht verhandelt gaan de beginletters schuil van Henk Walvoort, die hier al zijn ervaringen met licht etaleert.
De waard denkt aan zijn clientèle die op zijn vrij genomen middag thuis voor het raam zitten kijken naar de boten die voorbijgaan over het kanaal. Hebben zij oog voor het licht dat over hun schouders meegluurt uit een heel licht bewolkte middag? Of zouden ze liever aan de tap zitten bij zijn café en zwetsen over alles wat het geval is, over de snelheid van het licht en die van de trage boten op het kanaal en hoe ze die overeen zouden kunnen laten komen: een vrachtboot die met bijna lichtsnelheid over de vaart raast.
Hij gaat weer verder in de uitgestorven straten van de plaats. W. De schaduw die hij werpt wordt langer, de tijd die hij doorbrengt in dit oord wordt alsmaar korter. De waard besluit iets in te gaan nemen bij een café. Café De Kerk schenkt een royale vieux, die de man uit Kleindochteren lekker opwarmt. Hij krijgt zowaar een goed humeur en hij leest in de De Stentor een uitdrukking die hij nog niet kende: HET HOKSENBARGSE KEARLTJEN HEF UM TE PAKKEN. Dat betekent dat het een lui mannetje uit Haaksbergen is (dat daar zit te zuipen).

Vis

Hengelsportvereniging Voorst hield zondag 14 september 2008 een individuele viswedstrijd in de Gelderse IJssel nabij Voorst en Zutphen. Plusminus zeventig deelnemers gingen hun visgeluk beproeven in twee vakken. De hengelkeuze was vrij. Het inleggeld bedroeg 10 euro per visser. Er waren vleesprijzen (!!) te winnen. De wedstrijd begon om 9 uur en duurde tot 14 uur.

Christian Morgenstern dichtte omstreeks 1905:

Fisches Nachtgesang

-

U U

---

U U U U

---

U U U U

---

U U U U

---

U U U U

---

U U

-

Auto

Eind jaren '70 is deze foto gemaakt van een auto in een weiland nabij Voorst (Gld.), waar het café staat waarvan de naam op de deur geschilderd is. Voluit heette dat ooit 'Stationskoffiehuis Radstaake' want de trein Zutphen-Apeldoorn stopte er. Tientallen jaren niet en nu is er weer een halte, functioneel en zonder koffie. Elke auto in zijn eindstadium beroert mij, maar deze stond daar stil en triest als een kleumende pony in een hoek van een besneeuwd weiland. De smiley op de deur kon zijn droevige lot niet meer keren, de laatste rondjes als 'crossauto' ter meerdere glorie van het café. Hij breekt zich het hoofd over het merk: is het een oude Japanner of iets uit Europa? Vermoedelijk is het een Opel Kadett, afgaand op de raamlijst aan de achterkant, maar die is te besmeurd om er zeker van te zijn. Er is ook een kleine versie: bouw een Lamborghini Huracan voor uw junior crosser.

RAP

 Zijn vader ging naar het werk met de bromfiets, zoals velen in de jaren vijftig en zestig. Hij reed op een RAP, op de markt gebracht door de Handelsmaatschappij R.S. Stokvis. Die naam kon hij nooit rijmen met deze luxe herenbrommer, ontworpen door de gebroeders Hennekam uit Roosendaal. Het logo had een kroontje bij wijze van koninklijke goedkeuring, maar Juliana heeft hij alleen fietsend gezien op foto's. Zijn moeder kon achterop en ook de butagasfles als die leeg dreigde te raken. Diens geliefde gerecht 'stokvis' werd er mee naar huis gebracht, het deed mij steeds denken aan de bromfietsfabrikant. De brommer werd afgedankt voor een kleine Fiat, met beide voertuigen is hij licht gecrashed en beide keren was hij niet eens boos. Wel als de waard Jimi Hendrix draaide en wat zou zijn vader wel van de muziekstijlsoort ‘rap’ gevonden hebben?
Hij zou een woedeaanval hebben gekregen en uitgebarsten zijn in een reeks scheldkanonnades met gruwelijke vloeken, die een mens deden sidderen.

Delicatesse

Op de draaitafel: Gesänge der heimischen Heuschrecken, Akustisch-optische Bestimmungshilfe. Een produktie in opdracht van het Nedersaksische Ministerie van Voedsel, Landbouw en Bosbouw.

Van Johannes de Doper lezen we dat hij sprinkhanen at met wilde honing (Mat. 3:4; Mark. 1:6). Volgens de Mozïsche wetten golden sprinkhanen niet als onreine dieren (Lev. 11:22) en het eten van sprinkhanen was dus toegestaan.

Ook tegenwoordig worden ze nog gegeten en hier en daar zijn ze zelfs in de 'betere' delicatesse winkel te koop. In de dagen van Johannes de Doper werden ze over het algemeen als toespijs gegeten en met wijn besprenkeld om ze aanlokkelijker te maken. Over het algemeen werden de sprinkhanen het meest gegeten door arme mensen in schrale, onvruchtbare streken, waar niet zoveel ander voedsel te krijgen was. En verder in omstandigheden, dat de oogst door de sprinkhanen of door droogte geheel of gedeeltelijk was mislukt. In het geval van Johannes, zal het ook een teken zijn geweest van een sober en ingetogen leven.

In het Café Radstaak ook als borrelhapje te bestellen!

Gara Poetica

Op Sardinië worden poëtische 'duels' gehouden. Deze foto is van een 'wedstrijd' die een uur en een kwartier duurde over het thema 'Kunst en Natuur'. De 'wedstrijdleiding' kan meerdere thema's voorschrijven, zo kan het duel uren duren. De dichters worden meerstemmig begeleid door de mannen zittend op het podium. Een net pak lijkt een vereiste.
In Brugherio (It.) wordt alles poëzie. De lezersgroepen “Slingers” en, in het bijzonder de lezersgroep “Poetike” presenteren een nieuwe Poetry Slam, die gewijd is aan de viering van de 150ste verjaardag van de gemeente oprichting. Het thema gekozen voor de poëzie wedstrijd, “Cincinnati”, zijn de woorden van het merk gebruikt voor de festiviteiten, “Cincinnati, onze wortels geplant in de toekomst”. De tijd om hun wortels te planten in de competitie is echter bijna voorbij. De gedichten worden geselecteerd door de groep “Poetike” en zullen worden ingezet voor een wedstrijd van de eerste zes, waarbij voorstellingen zullen worden beoordeeld door een willekeurig panel uit de toeschouwers die de 14e september aanwezig zullen zijn bij de Poetry Slam, in de binnenplaats van de lezing “Tina Magni” in Via Italia, nr.19.
De winnaar van de eerste plaats ontvangt een boekenbon cadeau ter waarde van 150 euro en een certificaat van de gemeente Brugherio.

Café

Klaus Rifbjerg

CAFÉ

Vastbesloten het leven te kennen
gaan wij door de draaideur van een café
terwijl de angst danst over het middenrif
als een hond die zijn bot begraaft.

Wij leven enorm
als wij drie biertjes besteld hebben
en om ons heen leeft men fantastisch.
Wij zeggen tot elkaar dat dit is leven,
hard, onsmakelijk, wreed
maar het leven zoals het is
rauw en ongezoet.
Een man in een Ijslandse trui en fluwelen broek
leeft zo grandioos
dat hij op het punt van springen staat.

Een buitensporige roes maakt zich meester van ons
na drie glazen pils
wij spreken onze buren aan -
ongelofelijk, wat is de wereld mooi
het naakte bestaan
de kern van de existentie
duizend harpen in de ruimte van de ziel
wij worden opgenomen in de wereld van de kunst
voor de prijs van tien glazen bier.

Het gelukkigste moment
als men de kelner bij zijn voornaam roept
de prachtigste minuut als men
de roes van de dwaze levensmoede beleeft.
Wij leren het bestaan haten
en huiveren van vreugde dat wij bestaan
zodat wij iets hebben om triest te zijn.

Zwaaiend als gewonde eenden
verlaten wij brullend het zondige hol
40 jaar ouder
als geweldige ballonnen opgeblazen
na de confrontatie
na de worsteling
met het vale, absinthkleurige, liederlijke,
perverse, sprookjesachtige, wrede
leven.

vertaald uit het Deens door Jan F. de Zanger

Der lächelnde Schamane

Op de leestafel het biografisch stripboekje (slechts € 3,--) over "dat Jüppken, am 12 Mai 1921 geboren im Niederreinischen Kleve". Citaat van Joseph Beuys: "Das können sie (die grossen negativen Geister) nicht ertragen: einen lachenden Menschen". Tekeningen: Bernd Jünger, text: Willi Blöss. Uit een reeks van 15 boekjes met o.a. Vincent van Gogh, Pablo Picasso, Hieronymus Bosch en Andy Warhol. Uitgave: Willi Blöss Verlag, Aachen, Germany.
    Voor de eerste keer kwam Willi Blöß in 1998 in aanraking met kunstenaars-thema’s. Zijn toenmalige ateliergenoot was de tekenaar Bernd Jünger, die van een verzamelaar de opdracht had gekregen over Joseph Beuys een ‘ietwat grappige’ voorstelling te maken. Blöß nam deel als auteur en hij ontwierp het concept voor een 24 pagina’s tellende “Comic-Biographie” (toen nog met een ‘ph’). De uitkomst was “Joseph Beuys - De lachende sjamaan”. En Blöß liet dit concept niet meer los.
    In het jaar 2002 liet hij 5 titels verschijnen op klein formaat (incl. Beuys, ditmaal in kleur). Concept: Leven en werk van belangrijke kunstenaars, Een alternatief voor de dikke uitgaven voor alle leeftijden. Auteur van alle biografieën is Willi Blöß. Hij tekende zelf 22 van deze titels (vanaf 28, stand december 2016). Bij 6 titels werkte hij samen met andere tekenaars.
    Voor de reeks ontving hij de Duitse Biografieprijs 2012. De serie wordt jaarlijks met een of twee nieuwe titels voortgezet. Alle titels verschijnen in de vorm van handige uitgaves voor de klant (pocket formaat, DIN A6).

Watou 2008

De 'bijdrage' van een plaatselijk café aan de beeldende kunst in de Poëziezomer 2008 van Watou (België). Op het dorpsplein klonk de stem van Hugo Claus en stond zijn gestalte in metaal door Roger Raveel. Ook elders was de dichter opvallend aanwezig. Voor mij de meest poëtische kunstwerken: de tocht door Oost-Europa in een 'houten' auto met houtgasgenerator van Joost Conijn en de vliegtuigen die tot leven kwamen in een huis van Hiraki Sawa. Mijn poëtische daad: het oplaten van een witte ballon met naamkaartje bij de Poëziewinkel. Ik keek hem na en 'de verte was nabijer dan ooit' (Gerrit Kouwenaar).
Het café hieronder is vanwege de kunstmanifestatie tijdelijk omgedoopt tot ‘Cafe Musee’, het uithangbord wordt vastgehouden met een touwtje. Daarachter bloeien de geraniums en daar weer achter gaat de schone dame schuil die zich bijna in haar boezem laat kijken. Wanneer je hier binnen zit hoef je niet meer na te denken over de geestverruimende, zinsbegoochelende kunstuitingen en kun je je overgeven aan een glas bier uit Watou van Het Kapittel of St. Bernardus. Licht zwevend in het hoofd kom je het café uit om je dan te vergapen aan de andere museale zaken die het Kunstenfestival Watou voor je neerlegt.

Zen and the art of motorcycle maintenance

Wie kent hem niet, de klassieker van Robert Pirsig. Daarna gevolgd door talloze andere Zen and the art of (vul maar in) titels. Minder opvallend zijn de technische Zen-monniken die toegewijd werken aan de perfectie van de machine waarin zij hun ziel weerspiegeld zien. Zo'n monnik is Willem R. die de vleugels van zijn oude (1940) adelaar uit Mandello del Lario aan het klapwieken houdt in veteranenraces. Niet zonder succes, de HMV-kampioenstitel 2008 in de klasse Pré '50 is al binnen, de kastelein tracteert op Castrol. Proost!

Woody Allen

Zijn films zijn me vaak te neurotisch en zijn dameskeuze kan ik niet bewonderen, maar de verhalen in 'De boze tijden waarin wij leven' zijn oh zo geestig! "Geweldig, Fantastisch" riep ik soms, snakkend naar adem van het lachen zoals bij deze passage uit 'Als de Impressionisten Tandartsen waren geweest'. Hierin schrijft 'tandarts' Vincent van Gogh aan zijn broer Theo: "Beste Theo, Toulouse Lautrec is de meest tragische figuur ter wereld. Hij wil niets liever dan een groot tandarts worden en hij heeft talent genoeg, maar hij is zo klein dat hij niet bij de mond van zijn patiënten kan en hij is te trots om ergens op te gaan staan. Met zijn handen boven zijn hoofd tast hij blindelings rond in de buurt van de lippen van zijn patiënten; gisteren heeft hij..." Bij voorkeur lezen vòòrdat u naar het Van Gogh Museum of het Kröller-Müller Museum gaat. Of erna, bij somberte...

ARTIST

Vouwstoel met nieuws uit de fictieve 'ARTIST'. Guernica was een Spaans stadje, in de hand van de Basken die met de Republikeinen sympathiseerden, tot het door Hitler en zijn Luftwaffe in 1937 platgegooid werd. In de krant wordt het gebombardeerd tot de artiest en zijn model, volgens het onderschrift. De ‘Artist’ is hier even Koning van het Nieuws, dat daarna weer zijn gewone gang gaat met berichten over de wrange kanten van het leven.
Het stoeltje stond op het terrein van de Veteranenraces in Holten in gras dat te hoog was voor de klassieke motoren. Deze hielden zich bezig met hun lijfelijke evenwicht te bewaren in de races door een zo regelmatige tijd te klokken, hoewel er tussen zaten die dat zo snel mogelijk wilden doen.
Zij lagen op kop, maar zouden nooit de trofeeën bereiken van de regelmatigen.
Deze waren later even Artiest van de Dag, met hun model dat meestal een machine was uit Engeland, want de Historische Motorsport Vereniging gaat maar tot 1968. Japanse motoren zijn nog nauwelijks in beeld.

Font?

Ergens op het platteland: het huisnummer in klimop. Zou het een begroeide 'Gill Sans' kunnen zijn? Of is het toch de 'Ivy Display Regular'? Oh neen, die heeft geen cijfers... De waard zoekt op zijn oude blauwe iMac naar fonts en hij vindt bijvoorbeeld ‘Free football Fonts’. Hier volgen er enkele:

OK: Letters en logo

Het stond buiten Lochem aan de weg naar Goor, dit tankstation van brandstoffenhandel OK. Twee cursieve kapitalen met schreven, vol benzine en diesel. Opeens was het verdwenen, na een jaarwisseling. Nu rest ons de modieuze stoplap in gesprekken: "Okaye!". Hopelijk verdwijnt die spoedig, voordat ik het na ga zeggen. Want ik gebruik ook al 'redelijk' in plaats van 'tamelijk'...

En hier de overtreffende trap: het merk OK Supreme, het merk van Ernie Humphries en Charles Dawes. Dat vind ik wel..., juist ja! Zie verder hier.

Rietveld in Markelo (Ov.)

In Markelo (Ov.) staat deze Rietveldstoel. Gerrit Rietveld bouwde er 6 vakantiehuisjes, één ervan is te zien in het Openluchtmuseum Arnhem, zie deze link. De Nederlandse architect en meubelmaker Gerrit Rietveld is vooral bekend geworden door zijn Spartaanse stoelen in vrolijke kleuren en het ontwerp voor het Van Goghmuseum in Amsterdam. Rietveld was een veelzijdig man die ook veel werkte voor particulieren. Naast woonhuizen ontwierp Gerrit Rietveld in 1951 een vakantiehuisje voor een camping in Markelo. De kleine vakantievilla werd in 2007 gedemonteerd en weer opgebouwd in het Openluchtmuseum in Arnhem. Het was het laatste nog bestaande door Rietveld ontworpen vakantiehuisje.

Nordic Walking

Nordic Walking is in, het doet kreupelen weer lopen en anorexialijders weer eten. Bakker Postel in Zwiep (Gld.) verkoopt het bijpassende brood. Vooral aan zwaarlijvige ouderen, al wil het affiche anders doen geloven. Die komen in groten getale, want zij houden wel van al dat lekkers: veelgranenbrood, meergranenbrood en Nordic Walking Brood. Benieuwd hoe dat smaakt: een boterham met Noors Wandel Beleg. Je moet wel de wandelstokken blijven gebruiken, anders val je wat minder af. Het helpt ook als het zomert, flink zweten doet je weegschaalmeting goed. Een pikante korte broek doet wonderen, als je tenminste nog een figuur daar voor hebt.
Mocht het niet lukken met die wonderwandelstokken, dan heeft de bakker wel andere magische middelen tegen je gewichtstoename. Werkt dat eveneens niet, dan heeft de bakker toch zijn zuur verdiende geld binnen.

Voor Franse blogger is weblog een café

In de NRC next van 30-08-2006 stond een aardig artikel van René Moerland over de Franse blogosfeer. Volgens Moerland besteden Fransen per maand vijf keer zoveel tijd aan weblogs als Amerikanen. In het artikel worden verschillende voorbeelden genoemd van populaire Franse blogs zoals die van Jean-Marie Albouy-Guidicelli, Christophe Grébert en uiteraard Loic Le Meur.
Hieronder speelt de waard voor de heilige Louis en zijn voortreffelijke wijnen, met een dun snorretje en een Baskische muts. Hij is een beetje in beweging, dat komt natuurlijk door de uitgebreide voorproeverij in het café bij het Twentekanaal, terwijl hij een aantal Frans sprekende gasten bediende aan de vale tafeltjes. Zij zijn verbaasd dat hij zijn eigen wijnmerk aanbiedt, dat komt niet veel voor in deze noordelijke streken. Hij glimlacht en proost nu met hun: ‘Santé!’ zegt hij in zijn beste Frans.

bron: Marco Derksen (Upstream) donderdag 31 augustus 2006, 8:45

Glaasje genever

Over het drinken van een glaasje genever: in de omgeving zat destillleerderij Van Perlstein te Doetinchem. Op een verjaardagspartijtje van zijn ouders hoorde ik de uitdrukking: “Hie hef de hond van Perlstein onder de fietse ‘ehad”. Daarmee werd o.a. bedoeld dat iemand stomdronken en slingerend met zijn rijwiel op de openbare weg was gesignaleerd. Ook wel gebruikt als aanduiding voor de verschijnselen van een zware kater.
Een veelgebruiker was oom Hendrik, die ‘s zondags langs kwam. Zijn conversatie ging gepaard met veel gelach, later kwam hij er achter dat de man eigenlijk stokdoof was en dat moest verheimelijken, vanwege zijn trek in een borrel.