Koningsdag

 

 

 

 

 

 

 

Hoera, het is Koningsdag en zoals ik Willem hoorde zeggen:... deze dag in Rotterdam was onovertreffelijk! Met deze taalfout is hij welkom in het Kleindochterens café! Wij zullen hem toezingen in het dialect, dat zal hij wel verstaan, het schijnt dat hij ook Maastrichts kan spreken:

Achterhooks volkslied

't Gif moar ênen Achterhook,

Den Geldersen, den echten,

't Land, woar onze wêge stond,

Op eeuwenolden Saksengrond,

Woar w' altied an zôlt hechten.

Doar bu' we rech in onze schik,

Zo as nen snook in 't water,

Doar he we pretkes, meer as zat,

Doar sprèke wiej ons eigen plat

En reurt geduch den snater.

Doar kö'we kuiern wied in 't rond

Deur donk're busk' en heide,

Langs wège, woar den broambos bleujt,

En essen, woar de rogge greujt,

Of dwars deur greune weiden.

Doar völt de tied ons nooit te lank,

Al bu' w' ok mangs allene,

Doar sprèèkt de dinge langs den weg,

Doar is van all's te zéne,

Ne kezz' link nog, den ons wat zeg.

Doar ligget tussen 't greune holt

Kastele nog te dreum'ne

En dörpkes, woar ne mölle dreejt

Boerd'riejkes, woar ne hane kreejt

Biej naam, as 't mot, te neumne.

Doar stêêt ok Almens karksken nog

Van Starink – dat mo'j weten –

Doar is 't nog kaarmse in Terborg,

Doar hef den spölman nog de zorg

Van olds biej 't voggelschêten.

Doar sprek zo mennig städken ok

Nog van vergangen tieden.

Do hier in 't land de viejand lag

En 't eigen arme veurgeslach

Verkwam in bitter lieden.

Wat genk 't er hèr um Bredevoort!

Wat kon 'n z' op Grolle beuken!

Dat stêêt nog in 't geschêêd'nisbook,

Dat Deutekom en Lochem eook,

Joa, joa, doar kon 't ok speuken.

Joa, 't gif moar enen Achterhook,

Den Geldersen, den olden,

Den wiej bewaart as kost'lijkst pand,

Ons wondermooie Saksenland,

Woar w' altied van zölt holden.

 

Bernhard Stegeman

 

EMPO

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit is een herinnering aan de gouden tijden voor EMPO in Vorden, gemaakt in de kringloopwinkel 'de Werf', dat eens de werkplaats was van de fabriek. Zij maakten behalve fietsen en bromfietsen ook naaimachines en stofzuigers van 1904 tot 1979. Op deze collage is de EMPO Carley te zien, een charmant vehikel dat ook in het bezit was van Drikus Veer die zich ooit de 'Tijger van Borculo' noemde.

VRIGA paal nieuw!

 

Dit is het nieuwe betonnen paaltje aan de Oude Vordenseweg / Larenseweg wanneer je fietst over de zandweg, die verboden is voor auto's. De afbeelding is een beeldmerk gebruikt voor Vorden: een haas met een trans er onder, of moet ik zeggen: een kasteel? Het ziet er wel 'snel' uit, van opzij is er een hoek gemaakt van 45 graden (gok ik) en het is van boven ruw beschilderd met wit, hoe dat gaat in de praktijk is nu al te zien: modderspatten met Achterhoekse zandgrond. Overigens zijn ook nog de oude VRIGA paaltjes blijven staan, dat is een merkwaardige combinatie. VRIGA betekent: Vereniging Rijwielpaden In de Gelderse Achterhoek.

Zondagmiddag

 

 

Op een koude zondag in februari zat hij wat te werken met de muziek van DylanRadio.com op fluistertoon, zodat hij hem alleen kon horen mompelen in een interview. Het ging over Blind Willie Mc Tell, een blueszanger over wie Dylan ooit zei dat het de beste zanger was die hij kende.
Had in het verleden een lp van de man met zijn eigenlijke naam: William Samuel McTier, 5 mei 1898 - 19 augustus 1959, stierf aan een hartaanval. Dylan schreef over 'Broke down Engine', dat het nummer een meesterstuk was over "it's about Ambiguity, the fortunes of the privileged elite, flood control—watching the red dawn not bothering to dress".
Uit de 'Mr. Tambourine Man' koelkast pakt de waard een blik bruin bier, zijn favoriete drank en drinkt het langzaam op, in een zondagmiddag tempo, denkend aan de merkwaardige lichte stem van de donkere zanger.

Nescio

foto: Ruud Mulder

 

Op 4 februari zag ik deze vrachtboot bewegen over het Twentekanaal met de naam Nescio. Meestal hebben ze namen die samentrekkingen zijn van man en vrouw of iets uit de oudheid of de techniek.
Maar deze eigenaar vond de naam Nescio geschikt voor zijn werk: het brengen van grint? naar het Oosten.
Het kan zijn dat hij deze regels had gelezen: In het bij leven ongepubliceerd gebleven romanfragment verhaal ‘De voetreiziger’ (1898) is Lodewijk aan het zwerven en een bijzonder verlangen maakt zich van hem meester: ‘Hij wenschte een machine te zijn, een stoomkraan, die nuttig is en er geen idee van heeft hoe hij zich zou vervelen als er hersens zaten op de plaats waar de ketting loopt over ’t katrolletje, hoog in de lucht aan het einde van de hefboom’.
Is dit verlangen om ‘een machine te zijn’, ‘geen ziel’ te hebben, aanwezig in de drie latere verhalen van Nescio? Is die machine, die geen ziel heeft een geen verveling kent maar ìs, dan de kleine sleepboot die optornt tegen de macht van de herhaling én in die ongelijke strijd geen ontmoediging kent?

 

Mulciber (of Vulcanus)

Dit is de uitgedoofde vulkaan Mulciber in de Noordzee, 3300 meter onder de zeebodem, die hier 40 m diep is. Enkele kilometers ten zuiden hiervan ligt de Off Friesland North-scheepvaartroute. Het dichtstbijzijnde herkenningspunt op het wateroppervlak is de NAM 28-boei, zo'n 10 km ten oosten.
Op 9 mei 2020 werd dit wereldkundig gemaakt door de Geologische Dienst Nederland, onderdeel van TNO. Ik heb de afbeelding bewaard omdat ik het zo'n mooie grafische voorstelling vond en uit verbazing dat Mulciber actief was in het late Jura en vroege Krijt, zo'n 150 miljoen jaar geleden.
 

Bascule

In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.

De bascule


In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.

De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.

Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.

Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.

De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.

Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.

H.H. ter Balkt