De Morsige Waard in Weimar

"...vorausgesetzt dass er noch dort ist"

Aan de gevel van het ACC café in Weimar - waar Goethe eens kort woonde - hangt deze 'Leuchtschrift' van David Mannstein (1958). Het kunstwerk met de bovenstaande titel is een bewerking van een briefwisseling door Emil Ulbrich met zijn verwanten over het leven tussen 1946 en 1950 in de DDR.
De waard was ontroerd door dit document op een zachte avond in mei, geholpen door enkele glazen witte wijn. Zoiets wil ik ook, dacht hij, misschien moet ik eens weg uit dat café aan het Twentekanaal, de wijde wereld in, net als Goethe.

Vuvuzela of Midwinterhoorn?

Kleindochteren viert overwinning van Nederland op Denemarken.

Dezer dagen loopt de Morsige Waard rond met oordopjes, die zijn toch al begroeide gehoorgaten nu geheel vullen. Vanwege de omzet in zijn café moet hij de herrie dulden, maar hij haat die Zuidafrikaanse toeter uit het diepst van zijn weemoedige hart. Was het maar weer midwinter, waarin hij zijn geliefde klaaglijk klinkende hoorns zou kunnen horen in het oude Achterhoekse landschap.
Zijn buurtgenoten zijn dol op het geluid van de 'Vuvuzela' en 'gaan uit hun dak' op deze rotonde. Zaterdag 19 juni aanstaande zal het weer zover zijn of zou de geblondeerde nr. 18 van Japan, Keisuke Honda daar een stokje voor steken? De kastelein besluit zijn motorfiets met dezelfde naam eens mooi op te poetsen om zo zijn klandizie een spiegel voor te houden...

Stembus

Aan het einde van een spannende verkiezingsdag kwam als een Deus Ex Machina deze bus Kleindochteren binnen rijden en stopte bij Café Radstaak. De dichteres en conductrice Ria Moons stapte uit en droeg het volgende gedicht voor:


Instituut voor praktische poëzie

we rijden rond en zien
in alles poëzie
een sprietje gras,
een vergezicht
dat inklinkt
tot gedicht

zo krijgen alle dingen
hun welverdiende waarde
wat groot is
wordt klein, wat klein is
veert op
zo zetten wij de wereld
op zijn kop.

© Ria Moons