Bascule

In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.

De bascule


In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.

De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.

Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.

Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.

De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.

Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.

H.H. ter Balkt

Café L' Amérique

Veel Arnhemmers kennen Café L’Amérique als de zaak waar de tijd lijkt stil te staan. Dat lijkt niet alleen zo, dat ís ook zo. Alles in de kroeg is, 26 jaar nadat hij sloot, nog precies zoals het vroeger was. Maar nu er is ineens weer van alles gaande in en rondom Café L’Amérique in de Bloemstraat in Arnhem.

Er staan hekken voor het café, de deur staat open, bouwvakkers timmeren en zagen erop los en ze bouwen een heel nieuw gedeelte aan de linkerkant van het pand. Wat gaat er gebeuren met Café L’Amérique? indebuurt ging op onderzoek uit.

Alles zoals het was

Eerst even terug in de tijd. Lekker toepasselijk, op een café waarvan het uiterlijk én de binnenkant in 26 jaar tijd niet veranderden. De gevel met daarop café-biljart, het interieur, de bar; zelfs de jas van voormalig uitbater Carl Bonatz hing tot voor kort nog aan de kapstok. Carl kwam in 1996 plotseling te overlijden en sindsdien was alles aan Café L’Amérique onaangeraakt.

Ontroerende en bijzondere verhalen

Eén en al nostalgie, dus. Veel Arnhemmers lieten zich daar door inspireren. Waaronder Matty Maas, die in het najaar van 2021 verschillende mensen fotografeerde in de karakteristieke setting van het café. ”Er waren veel geïnteresseerden. Ik portretteerde binnen een paar maanden meer dan zeventig groepen. Ik vroeg de mensen een kort verhaal te schrijven passend bij hun foto. Daar kwamen veel ontroerende en bijzondere verhalen uit.” Matty bundelde haar foto’s in combinatie met de persoonlijke verhalen in een boek.

De fotograaf vertelt dat de aandacht voor Café L’Amérique de afgelopen maanden veel los maakte bij Arnhemmers. ”Ik sprak met de projectontwikkelaar die nu bezig is met de verbouwing. Hij vertelde me dat veel mensen graag willen dat het behouden blijft.”

 

Station Diepenheim

 

In de Kunstvereniging zag ik deze video, ik moest denken aan het Station Diepenheim. Dat bestaat nog steeds, ik dacht dat het verdwenen was in een afbraak uit de jaren '90. De beamer die het toonde stond dichtbij het projectievlak en toch was het beeld rechthoekig, een vondst van de moderne electronica (ik kan het niet meer bijhouden...). In het gastenboek had ik willen schrijven dat ik het een goede video vond, maar het was helaas een boek zonder pen. Maar nu komt het er toch van, alle eer aan Alle Jong. Voor dat ik binnen ging dacht ik even dat alle kunstenaars die jong waren getoond zouden worden, (zo begint Alzheimer, vermoedelijk).

IJzeroer

 
Op drie metalen palen is dit brok ijzeroer bevestigd, althans: ik neem aan dat het oer is, want ik tikte er tegen en het was van ijzer. Mogelijk is het gevonden in de nabije bedding van de Schipbeek bij Markelo, maar ik denk dat mijn fantasie nu op hol slaat.

Tegels

 

Bij hetzelfde pand keek ik naar binnen (als Schallmaier adept) en zag de vorige eeuw in de kachel en de tegels erachter, met mooie voorstellingen er boven, die de zonneschijn niet toeliet. Het witte raster over het raam is van plak plastic, dat het geheel bedierf.

Zitje?

 

 

Richting Markelo zag ik dit zitje, hoewel het ook een tafeltje kan zijn. Gemaakt van een bierton? en uitgezaagd voor meer comfort. Mogelijk moet de zittende zijn benen strekken op het plankier dat er aan vastzit. Dan kan hij genieten van een stuk kaas met Grolsch bokbier in de late herfstzon, die op zijn gelaat schijnt...

Eenhoorn revisited

 

Vandaag kwam ik weer langs de 'Eenhoorn', een hevel die ik zag bij een beek naar Ruurlo. Zag niets speciaal, of het moest de lage waterstand zijn en het gebrek aan een boot die wachtte om opgeheven te worden. En dat er een nieuwe brugleuning was geplaatst, plus een lichtval die mij verraste. Toch nog wat...