Bob Dylan in Vroomshoop

 

Bob Dylan in Kleindochteren bij Café Radstaak, dat zou wat zijn, bedacht de waard boven zijn tapkast. Hij zat te denken aan een standbeeld, iets in deze geest, met weggelaten lichaamsonderdelen. Vooral zijn haar vond hij een briljante vondst: krullend haar overal op zijn gezicht. Hij keek naar het trottoir voor zijn kroeg, er leek hem plek genoeg voor dat standbeeld van de zanger.
Nu eerst maar eens kijken of er plaats is voor in Kleindochteren in die ‘Never Ending Tour’ van hem. Misschien als hij langskomt onderweg naar Zweden, waar hij de Nobelprijs zal ontvangen...

Diskettetafel

 Al lang was de waard toe aan nieuw meubilair. Hij ging er eens op uit om in de IKEA winkel te Hengelo iets te ‘scoren’, zoals dat in modern ‘gebruiks’ Nederlands heet.
Na lang zoeken vond hij dit tafeltje, genaamd ‘floppy disk’, maar dat was eigenlijk een verkeerde naam, bedoeld voor een nog oudere versie, die je helemaal kon buigen. Hij was er blij mee en propte het nieuwe stuk huisraad voor de ‘vaste jongens’ in zijn aftandse geleende Opel. Onderweg naar zijn café aan het Twentekanaal keek hij nog eens liefkozend om naar zijn ‘Diskettetafel’, die hem herinnerde aan alle Apple’s die hij versleten had, zoals een LC II, een 8100, een grijze G3, de blauwe G3, de G4 met Mirrored Drive Doors, de G5 en dan de MiniMac, plus de blauwe iMac.
Bovendien had hij nog een heel Apple museum, bestaande uit een Quick Take 100, Quick Take 200, Apple IIe met monitor, een Plus, eMate 300, een Powerbook G3, Studio Display, iBook, Airport Base Station, Apple Pro Speakers, AppleDesign powered speakers, Color Onescanner, Laserwriter 8500, Color Stylewriter 2200, Personal Laserwriter 320, Duodock, iPod met scroll wheel, MessagePad 120, in deze willekeurige volgorde. Hij laat het verder over aan de kracht van uw verbeelding, wat hij met deze dingen allemaal had kunnen doen...

Heuvel in de Hemel

    De Lenderinksteeg is een stoffige zandweg in Laren, waar de slecht geklede waard uit het nabije Kleindochteren overheen bromde. Daar staat tegenwoordig een bankje van de Lions Club Lochem, gewijd aan Meester H.W. Heuvel, een schrijver over deze streek. Op de rugleuning staat een tekst van hem: ‘Ik wil graag naar de hemel, maar die moet dan wel lijken op de Achterhoek’. De waard grijnsde breed in zijn godhelm...
Meester Heuvelstraat. Zo gaat de nieuwe straat op het nieuwbouwplan van het voormalige terrein van bosbouwbedrijf Mensink in Gelselaar heten. De naam is een eerbetoon aan meester Hendrik Willem Heuvel, hoofd van de lagere school in Gelselaar van 1890 tot 1901. Heuvel behoorde samen met meester H.J. Krebbers en G.A. van der Lugt tot de drie schrijvende meesters, die het dorp kende. Voor deze drie meesters is in 2009 op de hoek van de Schoolstraat en Dorpsstraat een bronzen beeld geplaatst.
In Gelselaar is al een straat naar Krebbers genoemd en de school draagt de naam van meester G.A. van der Lugt. Maar naar meester Heuvel was in Gelselaar nog geen straat genoemd. De gemeente Berkelland vraagt altijd de lokale historische kring om advies bij de naamgeving van nieuwe straten. De Stichting Erfgoed Gelselaar kwam met het idee voor de Meester Heuvelstraat en ook het bestuur van Gelselaars Belang kan zich er in vinden.

Sontagskunst

Op een plein in Delden waar de waard verzeild raakte zag hij deze merkwaardige tekst, gemaakt in de letter Digital. Hij probeerde het te vertalen als: “de hedendaagse kunst is lawaaiig met smeekbeden naar de stilte”. Het leek hem wel een goede vertaling, al was hij het Engels niet geheel machtig. Hij meende ook te weten dat het een tekstregel was van Susan Sontag, de Amerikaanse schrijfster. Eigengereid stapte hij voort in het Deldense straatbeeld, het was maar één hoofdstraat, waar aan het ene eind een café gevestigd was voor de Deldense chique en aan het andere eind het gewone mensencafé.
Daar, in het café voor gewone mensen, ging hij zitten en las De Stentor van het weekend, o.a. met bijdragen van André Manuel, de komische zanger uit Diepenheim. Hij overwoog die te vragen voor een optreden in zijn café aan het Zwolse Kanaal...

Beethoven bij Onweer

 Op de avond van de 27e augustus stapte de waard met zijn beste kleren in de geleende auto om te gaan kijken bij een voorstelling aan de IJssel bij Zutphen, genaamd “Mondschein aan de IJssel”. De waard was niet goed onderlegd in de klassieken, zijn zwaarmoedige hart lag ooit bij de blues. Maar sinds er een “forrie’ had gewoed in zijn brein was hij bekeerd en luisterde naar die muziek, zij het zachtjes in volume.
 De avond vorderde in de voormalige wasserij “De IJsselstroom”, buiten was het lauw te noemen en binnen speelden de pianiste Ineke Hellingman en de cellist Sebastiaan van den Bergh een fraai duet, terwijl een hevig onweer opkwam, zij het wonderlijk genoeg zonder donderslagen. Het was een mooie scène van die twee, met op de achtergrond het weerlichten. De waard keerde na een mooi gesprek met vreemdelingen van de bioscoop Luxor huiswaarts, naar het nabije Kleindochteren en zijn vermolmde café.

Transit Oost

   
Op station Winterswijk staat deze oude GTW-bus te verstoffen in een silo van Transit Oost, het museum in ontwikkeling. De waard, die voelt dat de jaren gaan tellen, had zijn Kreidler op de standaard gezet en rustte uit op het station. Hij mocht niet gaan kijken bij de bus, maar wel in het nieuwe museum, dat zoals hem beloofd volgend jaar mei open gaat. Daar nam hij een kijkje in de Blauwe Engel, die nu geel geverfd is. Hij wandelde door de trein, zag ook het bestuurderscompartiment en hoe eenvoudig dat was, wat meters, lampjes en een hendel voor het voortbewegen.
De motor van een groen geschilderde dieselloc is gemaakt is bij Stork, maar ontworpen in Engeland, onder andere de ontwerper van de moderne BMW motorfietsen.  Ze hebben allebei hetzelfde gevoel voor kwaliteit en dat dreef ze bij elkaar, aan weerszijden van het Kanaal. Nu kun je zoeven met een zescilinder motorfiets naar verre oorden, zonder je druk te hoeven maken aan wie je loyaal bent: aan de Engelsen of aan de Duitsers.

Nr. 46

 Op een regenachtige trainingsdag van de TT sjokte de waard door Assen. In de buitenwijken zag hij deze vlag hangen, het was nr. 46, de vlag van Valentino Rossi. Erachter stond naar ik vermoed een Porsche, de eigenaar van het pand was in goeden doen geraakt. Het huis was merkwaardig, een toren met galmgaten en een terras rond de voordeur, het leek op een pastorie. De voormalige pastoor zou zich vreselijk opgewonden hebben over deze ode aan de veteraan van Motogp.
De eigenaar van de ‘pastorie’ waar de vlag uithing heeft het beste voor met de motoren, ik denk dat hij ze kan horen vanaf deze plek. En dat hij zal ervaren na zo’n dag: was dit nou alles? Een leeg gevoel zal meester van hem worden, het spleen van de racerij. Kan er dan niets deze lege plek in de ziel van zijn bestaan opvullen?

maar dit is de echte geschiedenis:
https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Eerste_Steen