Poëziebank

De 'Telpost' bij Millingen 
foto: Der Schmutzige Wirt

Het was op een zaterdag in mei, dat de Poëzie opnieuw te water werd gelaten vanaf de Poëziebank van Millingen. Het voormalige Rabobankgebouw is nu ingericht met poëzieboeken, voor weinig te koop. Deed dat niet vaag denken aan zijn eigen Schaatsbank? Helaas is de bank geen lang leven beschoren, de superwinkelketen Aldi heeft haar plek al gekocht en in september 2014 zal zij hier verrijzen.
De Morsige Waard fietste mee, ook de dichters van Til, Hanegraaf, Vroomkoning en Droog trapten stroomop- en -afwaarts in een tocht door de Millingerwaard, die ontgonnen wordt voor meer water, want dat is de toekomst. Via Duitsland kwam Der Schmutzige Wirt en werd overgezet met een veer over de Griethauser Altrhein in de binnenlanden. Eensklaps kwam hij aan in het Nederlandse Millingen, geen grenspost te bekennen...

kijk hier voor meer foto's

Doelloos

foto: De Kroegenfietser

Op zijn omzwervingen ging de waard langs bij een kroeg genaamd 'De Bierkaai'in Baak. Hij werd ontvangen door een vriendelijke man van zijn leeftijd en kreeg een cappucino met een stuk Baakse koek, een lekkernij bedacht door mevrouw Helmich van het plaatselijke landgoed. In de kroeg was een imitatie van een ouderwetse gemaakt, in 1999 geopend. Op een plek achter de bar was een ruimte met een bijzonder schilderij. Door het opgerolde doelnet zag je de contouren van Baak, met zijn enorme kerk die destijds plaats bood aan alle katholieke gelovigen met hun kinderrijke gezinnen. Nu staat hij bijna leeg en vermaakt het volk zich met beeldende kunst, buiten is een groep achter het struweel aan het beeldhakken, een nieuw volksvermaak.

Hij dwaalt door het gebouw en maakt een aantal foto's, waaronder die van een Koyo, een transistorradio zoals hij die vroeger had voor de ontvangst van de zeezender Radio 390, met de bluesspecialist Mike Raven. Die is allang in de hemel, denkt Radstaak, de fietser en zo is het, op 4 april 1997 stierf hij en werd begraven in een graf dat hij zelf gedolven had in Cornwall.

Kijk hier naar de foto's...

PAS OP!!

foto: Smerige Lens

Bij een van zijn omzwervingen stuitte De Ongewassen Waard op dit pictogram: PAS OP!! NIET BEKLIMMEN. Het had zich gehecht aan een afgezaagde stomp van een peppel en het moest kinderen waarschuwen niet op deze berg stammen te klimmen. Zouden ze dat toch doen, dan zouden zij de berg afrollen gelijk een stompje onder de achterover vallende figuur, reddeloos verloren...

'Massey Kinduron'

foto: Morsige Kiekjes

De Waard had een zonnige middag vrij, hij pakte zijn rijwiel voor een blokje om, net als Frits Imberg destijds deed. Hij trapte langzaam over de Beuzelshoek, langs het chalet van Beuzel, de plaatselijke bakker. In de tuin van een andere boerderij zag hij deze trekker voor een kind, liefdevol gemaakt van gebruikte delen. Op het front van de tractor zaten twee fietsachterlichten, er boven het verzekeringsbordje van een bromfiets. Het voertuig had een echte knalpot en de aandrijving geschiedde met een ketting en trappers. Waarschijnlijk was het gemodelleerd naar een Massey Ferguson, in dezelfde kleur rood. De café eigenaar nam een slechte kiek en spoedde zich daarna voort door de landerijen...

De Vliegende Man

De nu wel zeer morsige en halfdronken Morsige Waard sloeg de straathoek om in Antwerpen en daar zag hij De Vliegende Man van Panamarenko. Eigenlijk daalt hij, de zes propellors staan al stil, een been heeft hij aan de grond. Hij moest denken aan het gedicht van ene Radstaak, een naamgenoot van hem:

Gehandicapte

terwijl ik mijn fiets leid aan de hand

word ik door een gehandicapte geroerd

hij staat te wiebelen op de trottoirband

het is een wilde eend, een woerd

eerst voelt hij met zijn rechterpoot

hoe diep het water is van die asfaltsloot

en als hij denkt daar te kunnen staan

komt ook het linkerbeen eraan

hij deint nog even na zo

net als een Deux Chevaux

en waggelt dan naar de wegas

alsof hij daar nooit weg was

het is een trotse minder valide

hij maakt mij behoorlijk timide

op een mountainbike lijk ik dan wel iets

maar in het koude water ben ik niets

hij trekt een arrogante snavel

boven zijn dik behaarde navel

vanwege het wringen van zijn wokkel

in het lijfje van een eendenmokkel

de trein uit Hengelo komt nader

ik denk aan de lichte dichter

die alle mannetjeseenden

liet uitstappen in Woerden

de zon gaat oranje ten onder

de woerd wordt langzaam een stip

hij denkt al aan een nieuwe wip

op het gehandicaptenvlonder.

Delfts Blauwe Lantaarnpaal

    Bij het Prinsenhof in Delft staat deze ‘Delfts Blauwe Lantaarnpaal’. De 17de-eeuwse Porceleyne Fles is de enige fabriek die nog het originele Delfts blauwe aardewerk maakt. De Koninklijke Porceleyne Fles / Royal Delft produceert al meer dan 355 jaar Delfts Blauw.
    Deze Delfts blauwe lantaarnpalen zijn het resultaat van een culturele uitwisseling tussen Delft en Jingdezhen, een Chinese keramiekstad. Wendy Steenks (verbonden aan De Koninklijke Porceleyne Fles) en Ling Yun beschilderden in 2009 de lantaarnpalen. De gemeente hoopt dat Delft zich met zulke initiatieven internationaal kan positioneren als keramiekstad. Delfts blauw is een type faience (aardewerk) met blauwe decoratie, dat traditioneel in Delft wordt vervaardigd.
    Het ontstond aan het einde van de 16e eeuw als goedkoop alternatief voor het blauw-witte Chinese porselein. De industrie werd omstreeks 1800 weggevaagd door goedkoper aardewerk uit met name Engeland (Staffordshire).

Geest-eren

De Morsige Waard dronk zich op deze zondag een flink stuk in de kraag bij een etablissement in Geesteren of zoals hij het noemde Geest-eren, zo had hij het eens gelezen als verwijzing naar deze plek op een brug in de buurt. Het werd langzaam donker en hij wachtte bij het raam tot de maansikkel precies boven de dakpunt van de gereformeerde kerk stond. Hij mikte met zijn ouderwetsche mobiel en CLACK: de kiek was gemaakt. Het leek een vereniging van de twee geloven uit de woestijn. Hij moest denken aan het grafschrift op het kerkhof van Geesteren van ene Janna Scholten, die op de dag dat zij stierf zei: "Heere, hier ben ik." De Waard keek eens rond, het cafe was vrijwel leeg op een gezelschap na, dat begonnen was aan de mosterdsoep. Er ontstond een discussie over 'naegelholt', alleen de oma onder hun wist daar nog van. Toen hij wat zwaaiend opstond en naar buiten liep zag hij dat ze haar maaltijd at van het bord op haar schoot, net als vroeger...