woensdag 12 september 2012

Electrocar


    De groezelige caféhouder stopte zijn opgevoerde brommer bij een object aan de weg naar Wiene. Een tijdlang bekeek hij het ding, het leek een kruiwagen te zijn. Maar het was overdekt en waarom liep er een slang ergens heen? Na een tijdje besloot de waard uit Kleindochteren dat dit een mobiele
electrocar
was, een van de eersten die hij ooit had gezien. hij zou wachten op een test van het apparaat in de De Stentor, eens zien wat de journalist er van vond.
    Na het nemen van een kiekje besteeg hij weer zijn Kreidler en moeizaam zette deze zich in beweging, het was maar een klein zuigertje dat het hele gewicht moest verplaatsen vanaf Wiene.
    Van onze correspondent:
Het vervoermiddel Electrocar is op feestelijke wijze in gebruik genomen.
Wethouder Rijks was uitgenodigd om als eerste plaats te nemen naast Hans Bulsink. Het vervoermiddel kan worden ingezet voor een bezoek aan de huisarts, kerk, kapper en noem maar op. Naast Wiene rijdt hij ook naar Breedenbroek, de Heurne, IJzerlo, Suderwick, de Spork, Anholt en/of Isselburg.
    Gedurende een paar jaar was er al de wens aanwezig voor een vervoermiddel ter overbrugging van kleine afstanden. Iedereen, jong en oud die door een (tijdelijke) beperking problemen hebben met vervoer kunnen er gebruik van maken. Per rit kunnen maximaal drie mensen inclusief rollator of een inklapbare rolstoel vervoerd worden.

donderdag 9 augustus 2012

Madame

foto: Ton Radstaak

In het gebouw van Tricot Winterswijk, u kent het wel, stond op de 9e van de 8e maand deze houtsculptuur. Een dame van zekere leeftijd staat er te pronken met een opzichtige halsketting. Ze is gekleed in een te korte rok en ze kijkt er trots bij, bijna verwaten. Om haar heen hangen ernstige schilderijen, de meeste abstract. In een gesprek met de vrijwilligers denkt er een mij te herkennen, ik beaam het: "Ik ben een dubbelganger!" Als ze mij de naam vertelt zeg ik dat ik hem toe zal roepen in de stad W.: "Hallo, Klein Nibbelink!". Ze kijken wat verbaasd als ik mij naar buiten beweeg, om meer van deze beelden te zien. Dat valt een beetje tegen, ze zijn wat schools vormgegeven. Later kom ik op weg naar het station de dichter Gerbrandy tegen, die op een zware moderne herenfiets zit, het zwart gemoffelde stuur stevig vasthoudend. Ik groet hem, maar hij lijkt mij niet te herkennen van de dichtersmiddagen in B. In de trein maak ik nog een kiek van de overleden dichter Gerrit Komrij, wiens naam op de middelbare school prijkt.

zondag 8 juli 2012

BSA, made in Hengelo (Gld.)

foto: Johan Radstaak

Op zijn zwerftocht door de Achterhoekse dreven kwam De Morsige Waard op het plein van de kerk in het dorp Hengelo G. Daar trof hij deze machine die tegelijk geen machine meer was: een nabootsing, vast verankerd in de betonnen straattegels. De vorige motor was weggehaald door de gemeente en niet vervangen door een nieuwe. Dat zinde de plaatselijke motorische elite niet en zij gingen aan de slag. In meer dan 160 uren bouwden zij deze BSA op, met een echt motorblok. De wielen draaien niet, ze hebben eenvoudige spaken en ook de kettingaandrijving ontbreekt, net als de uitlaatdemper. Verder is het zadel van metaal met een harde rand en zo zijn er nog wel wat onhebbelijkheden.
Maar al met al toch een winstpunt voor het dorp met een hoog motocrossgehalte, met als voorlopig toppunt deze Engelse machine, gemaakt in Hengelo. De waard zuchtte eens diep, trapte zijn Kreidler aan en verdween richting Ruurlo.

meer over Hengelo...

maandag 2 juli 2012

Mamma



foto: Max Dohle

Deze merkwaardige kiek vonden wij op het weblog van Max Dohle: een motorrijder die volgens het bijschrift 'De wind mee' heeft. Een grote schaduw kleeft aan hem (?) en de motor, die vermoedelijk Italiaans (Malaguti?) zijn, het bijschrift luidt 'van Giulia' en dan: 'Por su mano? 'Met de hand'? Hij is uit de valhelmloze tijd, hij rijdt links van de weg. Het is herfst, de TT Assen is al lang voorbij de zon staat wat lager en tijd voor weer een gedicht:

Malaguti

Malaguti, Malaparte
Fahren nicht mehr in der Lage
Motorrad kaputt
Luigi reparieren in Garage
Machen Maschine wieder gut

Malaguti, Malaparte
Malaguti neu in der Keller
verpackt in Karton
nul auf der Kilometerzähler
riechen nach Beton

Malaguti, Malaparte
Antonino Malaguti kam aus Bologna
Maschinenfarbe meistens rot
Curzio Malaparte kam aus Roma
und ist schon lange tot

Malaguti, Malaparte
Malaparte schreiben der Roman 'Kaputt'
heissen eigentlich Kurt Erich Suckert
Italien gestern grosse Ruine
Malaguti morgen gute Maschine.

('Luigi', Gastarbeiter )

vrijdag 8 juni 2012

Achterhoek in Neede


Vandaag bleven wij hangen bij het naambord 'Achterhoek, De Koeweiden' en voor wie dat niet wist: dat is bij Neede, een plaats in de Achterhoek. Daar heeft Gerrit Achterberg gewoond, rondgefietst met een hoed op en zelden groetend en is een route naar hem genoemd. Een paar jaar geleden heb ik dat pad gevolgd en kwam uit bij een kleiontginning, de Needse Berg van 35 m. Hier wil ik dit gedicht van hem citeren:

HOONTE

Vlak voor de ramen staat het boomtheater.
Insecten trekken strepen langs de ruit
en vlinders buit'len om elkanders buit.
Een dikke duif vliegt in de groene krater

van bladeren, een duiker onder water,
en komt er later even oud weer uit.
Het leven, tegen dit decor gestuit,
wordt speeltoneel terwijl ik kijk en staat er.

Ik heb van de natuur nog nooit genoten
als hier op Hoonte in de Achterhoek.
Mariahoeve heet het hoge huis.

Hier krijgt het ogenblik voldoende grootte
en achtergrond, een eeuwig open doek
voor de verbeelding van het paradijs.

© Gerrit Achterberg

Sindsdien is er niet veel veranderd, maar deze plek ten oosten van Neede was nieuw, voor mij dan. Aan de Waterleidingdijk liggen het voormalige zwembad 't Vleer en de ijsbaan van Neede, broederlijk naast elkaar. De ijsbaan is nog intact, het zwembad is veranderd in een kikkerpoel met begroeiing. Alleen de duikplank staat nog overeind, waarop vermeldt wordt dat hier ooit een man met fiets en al vanaf fietste in ruil voor "sigaretten van de Engelse soldaten". Later in het Gedenkbos aan de overkant lees ik op een naambordje bij een jonge boom dat het misschien Herman Markerink was, die leefde van 1925 tot 2004, wij denken zonder sigaretten. Gerrit Achterberg leefde van 1905 tot 1963, hij stierf in zijn auto te Leusden -terwijl hij deze in de garage zette- aan een hartaanval.

donderdag 31 mei 2012

'Auf Wiedersehen!'

    Hier poseren de waard en zijn brommer nog even, voordat ze op Tweede Pinksterdag teruggaan naar zijn café aan het Twentekanaal.
    Het was een mooie middag in Bredevoort, de zon scheen en de
toeschouwers waren op poëzie gekleed: veel korte broeken en t-shirts. Het
luisteren naar de naamgenoot was een openbaring: bij elk gedicht werd er geklapt, de waard ging twijfelen. Waren die gedichten wel de moeite waard om er voor te klappen? Hij zweeg en bleef kijken naar de anderen die optraden in hun ‘alter ego’s’. Zij deden hun best in de warmte, hun publiek zocht de verkoeling op, dronk een glaasje erbij en iedereen was tenslotte tevreden. Wat dichters het liefst zouden willen zijn als ze in het circus werkten? Hier zijn de wetenschappelijk onverantwoorde bevindingen:
1. Bijna de helft van alle dichters zou jongleur en in nog meerdere mate
acrobaat willen zijn, met een zeer sterke voorkeur voor de trapeze.
2. Voor opvallend veel dichters zijn oesters een regelrechte lekkernij; dichters die er niet van houden, dan hebben ze er ook echt een hekel aan.
3. Gevoegd bij het feit dat (mannelijke) dichters geen rijbewijs hebben of
vrijwel nooit autorijden, geeft dat een beeld van de dichter waarvan het een raadsel is waarom het niet op het journaal is. 

 Kijk hier voor zijn morsige kiekjes..


dinsdag 8 mei 2012

Live!

foto: SBK

Hij kon het niet geloven, de waard die hier langskwam: een naamgenoot die hier op zou treden! Zijn morsige mouw veegde langs zijn neus, hij had het koud gekregen op zijn Kreidler Florett, helemaal vanaf Kleindochteren komen rijden op deze zonnige Koninginnedag. De brommer tikte nog na van de inspanning, hij moest tenslotte die hele gestalte van de waard vervoeren! De caféhouder stapte af en ging naar binnen bij Huize Bernardus, liep door het gebouw en ging buiten op het terras in een makkelijke stoel zitten. Bij het drinken van een warme kop koffie dacht hij na over die dichter: wie was dat in hemelsnaam ook al weer? En hoe zou hij live klinken op 2e pinksterdag?

SIGMUND

                                                                                                                                            ...