'Kerkchoze'

Op zijn reis door Rusland nam de Morsige Waard deze foto van een kerk in bruikleen. Zij wordt benut door een arbeiderscollectief, er schoot hem een woord te binnen: 'Kerkchoze'.
Het lijkt in gebruik als smederij, er is al die tijd geen verf gebruikt voor het gebouw, voor de rest trouwens ook niet, let op de morsige(!) schoorsteenpijp uit het raam.

De waard droomt

De waard van Café Radstaak stond te dromen bij een tramhalte in Praag, de tram kwam en verdween om de hoek zonder hem. Hij begon te lopen, de stad uit, naar het platteland. Op de landweg begon een hevige wind te waaien over het kale landschap, hij kwam nog nauwelijks vooruit. Even dacht hij al dicht bij zijn vaderland te zijn, maar het was alleen de gelijkenis met het landschap: weiden omzoomd met populieren. De straatnaambordjes waren echter in het Tsjechisch.
Er kwamen karren aan, met paarden ervoor en zingende boeren erop. Hij wilde een lift, terug naar de stad. Een boer zong een lied in gebroken Nederlands, over de deugden van de vrouw, maar ook haar ondeugden. Hij luisterde er glimlachend naar, terwijl hij tussen de karren voortsjokte met een zware linnen zak die over zijn schouder hing. De zak stond bol van paperassen, zoals de dichter Chlebnikov bij zich had op zijn zwerftochten door Rusland.
Terug in de stad nam hij een baantje als sorteerder van bakstenen en bezag trots een groeiende stapel rode stenen. Waar die toe dienden was onduidelijk, er kwamen geen afnemers en de stapel groeide uit tot een berg. In een kiosk om de hoek zag hij een affiche met een afbeelding van een figuur met een pestmasker, achter hem een middeleeuws tafereel. Het was een aankondiging voor het Chlebnikov Carnaval in Kessel-Lo, bij Leuven. Hij hield op met stenen stapelen en ging op weg, naar België.
In de verte meende hij al de onbegrijpelijke 'Phonetische Poëzie' van Chlebnikov te horen: Ora Smetis, Ora Smetis...

De dichter

Op een zondag in Februari verscheen een wat zonderlinge figuur in het café aan het Twentse Kanaal. Hij ging zitten aan een tafeltje en hield zijn zonnebril en muts op. De man bestelde een wodka en beweerde dichter te zijn, op zoek naar een gehoor, in ruil voor drank. De waard keek hem sceptisch aan en zei dat er geen belangstelling was voor zijn soort in Kleindochteren "Daar hebben ze wel wat anders aan hun hoofd", voegde hij er nog aan toe. Toch was hij een beetje onder de indruk van de hardnekkigheid die deze man uitstraalde. Uiteindelijk besloot hij een filmpje te maken, met als achtergrond de deur van de Scheepsjagers-wc. Er woei een gure Noordenwind en het sneeuwde, terwijl de dichter 'Sjamaan' voorlas, enigszins kortademig. Daarna pakte de zonderling zijn spullen en verliet hij mompelend en kuchend het café, nagestaard door de waard, die zijn hoofd schudde.