Haircut

Elvis

Collectie Museum voor Reëele Kunst

Op aandringen van zijn kersverse muze Merita besloot de eigenaar van het weinig florerende café om even naar de kapper te gaan. Behalve dun en futloos was zijn haar nu ook te lang geworden, het kriebelde in zijn nek. "Ik pas wel even op het café", zei Merita en nestelde zich aan de tapkast. Het haar woei in zijn gezicht toen hij langs het kanaal fietste naar kapsalon In Design. Deze salon onderscheidde zich van anderen door een filosofie uit te dragen, een aangename uitzondering in deze branche. Onder het knippen werd hij altijd bestookt met wijsgerige stellingen waarop hij als leek geen antwoord wist te geven. Bovendien moest hij steeds uitleggen waarom hij nooit op vakantie ging. Zo ook nu, hij zat nog maar net toen het kapstertje hem vroeg hoe zijn herfstvakantie geweest was. Hij murmelde iets onduidelijks dat overstemd werd door de boerenzoon in de stoel naast hem die uitriep: "Bouw der moar un keer langs!". De waard grinnikte zachtjes, die had hij nog nooit gehoord, zijnde een vertaling van wat de boer doet als hij een akker gaat ploegen. Zijn eigen haarwens was even simpel: hij wilde een 'haircut', net als de directeur van de Nederlandse Bank. Eigenlijk niet veel meer dan de spuuglok van Bill Haley, maar dan zonder Brylcreem.
Het meisje ging met zijn hoofd aan de slag, terwijl hij naast de spiegel de filosofie van de kapsalon las: 'Haar op zichzelf is kunst. Tenminste, als je kunst hetzelfde ziet als emotie. Daar komt gevoel bij kijken. Het is een beleving (Beleef). Je wordt ergens warm van, of helemaal niet.' De waard doezelde een beetje weg, schrok op van de Napoleon Blown Aparts op de radio met 'Do you like my haircut' en dacht aan zijn verdienmodel Merita.

Zelfportretten

Zelfportretten

foto: Saul Steiner

Toen de jukebox en de waard met zijn danslustige verdienmodel weer tot bedaren waren gekomen zagen ze dat ze niet meer alleen waren. Bij de deur stond een kleine, Oosteuropees uitziende man met een kistje onder zijn arm. Met een zwaar accent zei hij: "Steiner, Saul Steiner is de naam. Ik maken portret van uzelf". Nieuwsgierig keek het verhitte tweetal de man aan. Toen zei Merita: "Wat leuk, mijn ex-baas Dirk Knippenga had ook een groot portret van zichzelf en zijn vrouw, het hing in het Museum voor Reëele Kunst". Ze zweeg even en vervolgde: "Dat is eigenlijk wel een leuk idee, een portret van jezelf, vind je ook niet waard?" Deze knikte instemmend en wenkte het mannetje naderbij. Steiner ging bij hun tafel zitten en maakte zijn kistje open. "Portret maken eenvoudig, alleen vinger nodig" zei hij en stalde een stempelkussen en een blokje Hahnemühle papier uit op het gore tafelkleedje. De waard en het ontslagen Westfriese model keken elkaar verbaasd aan en betastten hun wijsvingers. "Mag ik uw vinger?" zei de man en voegd de daad bij het woord. Eerst ging het vingertopje van Merita op het stempelkussen en daarna op het beroemde Duitse zware papier voor Schone Kunsten. De vettige vinger van de waard volgde en gaf een wat mindere afdruk, maar was toch goed herkenbaar. Saul Steiner bekeek tevreden zijn werk en zei: "Portretten van zelf klaar!". Het zojuist nog swingende tweetal keek een beetje bedremmeld naar de afdrukken maar toen de kunstenaar zei: "Reëele portretten, goed op u lijken!" verdween hun twijfel. Ze zeiden dat ze het helemaal waren en betaalden grif een bedrag dat nogal fors was. De kleine man stopte de bankbiljetten in zijn vale jas en groette beleefd voordat hij wat haastig het scheefstaande pand aan het Twentekanaal verliet. De waard keek verrukt naar zijn rollebolmodel en de vingerafdrukken en zei: "Mooi hè, onze zelfportretten!?". In de verte verdween een kleine gestalte over de brug, richting Laren.